Úrval - 01.08.1947, Qupperneq 106

104
ÚRVAL
ur að gerast nýr og betri maður,
til þess að bæta fyrir þetta at-
hæfi þitt. Þú rnátt ekki gera
neina vitleysu — hvorki fljúga
án vængja né gera neitt þess-
háttar. í þetta skipti verður þú
að gæta þín.“
O
Næstu daga varð Sam það oft
á að tala hátt við sjálfan sig.
Hann komst að raun um, að
versta kvölin, sem hent getur
giftan mann, er — einveran.
Honum datt í hug, að fá sér
tebolla, til þess að hressa upp
á sálina.
En hann rak sig fljótt á, að
það er ekkert gaman að laga
te, þegar enginn er viðstaddur
til að hrósa því, — hvað það sé
gott og hvað Sam Small sé mik-
ill snillingur í að iaga það.
Nei, þetta var ekkert te.
„Þú verður að vera önnum
kafinn. Það er ráðið,“ sagði
hann við sjálfan sig.
Hann tók sig til og kalkaði
alla steinana með fram garð-
götunni; hann setti upp hillur
í eldhúsinu, hann setti rúður í
gluggana, þar sem þær höfðu
verið brotnar árlangt og hann
dyttaði að ýmsu öðru, sem úr
lagi var gengið.
En að verkinu loknu, varð
honum ijóst, að það var ekkert
gaman að vinna heima og iag-
færa, þegar enginn var til að
dást að verkinu og segja, að
jafn laghentur maður og Sam
Small væri ekki til á þessari
jörð.
Sam komst að þeirri niður-
stöðu, að það væri ekkert varið
í lífið lengur. Auðvitað gat hann
farið í krána. En piltarnir komu
aðeins í Arnarkrána á kvöldin
— þeir voru önnum kafnir alian
daginn. En mannlaus krá, þar
sem enginn hlustar á skoðanir
Sams Small á hundum, knatt-
spyrnu og alþjóðamálum, er
lítils virði. Hann komst að því,
að jafnvel bezti bjór verður
bragðlítiil, ef hann er ekki
drukkinn í féiagsskap annarra.
Hann fór að sóia skó — alla
skó, sem hann gat grafið upp
á heimilinu. En það kom að því,
að síðasti skórinn var sóiaður.
Og þá réðist einveran að honum
á nýjan leik, verri en fyrr. Af
gömlum vana vaknaði hann
ávallt fyrir dögun, og langur og
leiðinlegur dagur biasti við hon-
um.
Hann fann, að þeíta gat ekki
gengið svona lengur. Eitthvað
hlaut að koma fyrir. Og það
gerði það líka.