Úrval - 01.08.1947, Qupperneq 111

TlKIN HANS SAMS SMALL
109
þurfum að varast, ja, þá — veit
ég hvað það er — sem við þurf-
um að varast. Skilurðu?"
„Mér finnst þetta vera dáiítið
flókið,“ sagði tíkin.
„Það er það líka,“ sagði Sam.
„Þess vegna verðum við — hm
— að vera dálítið — hm ...“
„Varkár?“ skaut tíkin inn í.
„Einmitt, alveg rétt,“ sagði
Sam. „Þú hittir naglann á höf-
uðið! Þú ert svei mér skynugur
hundur. Og nú skulum við íhuga
málið betur.“
O
Sam íhugaði nú málið í
nokkra daga, og loks komst
hann að endanlegri niðurstöðu
um, hvað það var, sem hann
þurfti að varast. Það var í fá-
um orðum sagt: að gseta þess,
að enginn kæmist að því, að tík-
in hans gæti talað.
Bezta ráðið taldi hann vera,
að láta engan lifandi mann
koma nálægt tikinni. Auk þess
áminnti hann hana stranglega
um að tala aldrei í návist ann-
ara — aðeins þegar hann væri
einn hjá henni. Hún féllst á
þetta, en til frekara öryggis
ákvað Sam, að enginn skyldi
koma nálægt henni.
Af þessu leiddi, að hann varð
að vera stöðugt inni með hana.
En honum var sama um það, því
að nú var heimilið breytt. Það
var ekki lengur tómt og ein-
manalegt.
Það var margt, sem Flurry
langaði að fræðast um. Hún
masaði sí og æ með skærri
stúlkurödd sinni, og enskan,
sem hún talaði, var með Yorks-
hirehreim, því að það var eina
mállýzkan, sem hún hafði heyrt.
Kvöldin voru skemmtileg.
Sam sat í hægindastólnum sín-
um, tottaði pípuna og las upp-
hátt fyrir Flurry, sem hringaði
sig á gólfábreiðunni. Forvitni
Flurryar var óseðjandi. Hún
vildi vita um allt milli himins
og jarðar.
Kvöld eftir kvöld ræddu þau
þannig saman. Gildvaxni Yorks-
hiremaðurinn, sem einu sinni
hafði verið svo einmana, sat nú
við arineldinn og las fyrir hund-
inn sinn, sem hlustaði með
áfergju.
O
Það var Sam, sem ákvað að
gera hér breytingu á. Hann
sagði sem svo við sjálfan sig,
að það væri synd og skömm að
sóa eins dásamlegum hæfileik-
um og Flurry hafði til að bera.
Hann tók rögg á sig og fór
með Flurry í Arnarkrána. Hann