Úrval - 01.08.1947, Blaðsíða 120

118
ÚRVAL
„Tíu þúsund pund,“ sagði
hann.
Sam vissi vel, að enginn
myndi borga svo mikið fé fyrir
einn hund. Hann vissi líka, að
Wateliffe vissi það. En hann
vissi ekki, að Flurry var með
öllu ókunnugt um hlutfallslegt
gildi fjárhæða. Hún skildi að-
eins, að Sam vildi selja hana.
Hún varð alveg örvita og ætlaði
að hlaupa út. Watcliffe varð
starsýnt á hundinn, og Sam fór
að óttast, að allt væri að kom-
ast upp.
„Komdu hérna, Flurry,“ kall-
aði Sam.
„Ég kem ekki,“ svaraði
Flurry í örvæntingu.
„Ég læt ekki selja mig.“
Watcliffe stóð eins og negld-
ur niður. Það kom kökkur í háls-
inn á honum.
„Það var eins og ég heyrði
eitthvað,“ sagði hann loks.
Nú varð Sam að vera snar-
ráður. „Það var ekki neitt. Það
var bara súgurinn í reykháfn-
um. Stundum er hann alveg eins
og mannsrödd.“
„Ég skal bölva mér upp á
það,“ sagði Watcliffe, „að ég
heyrði stúlkurödd uppi á Iofti.“
„Það er engin stúlka í hús-
inu,“ mótmælti Sam.
Watcliffe horfði á Sam,
hristi höfuðið og sagði: „Viltu
gefa mér skýringu á þessu,
Sam?“
Og nú var Sam kominn í lag-
lega klípu. Hann gat ekki sagt
Watcliffe frá því, að hundurinn
gæti talað; það hefði orðið til
þess eins, að sannfæra gestinn
um, að Sam væri brjálaður. Ef
hann á hinn bóginn segði, að
það væri stúlka uppi á lofti, þá
hefði það líka haft alvarlegar
afleiðingar. Hann var að velta
því fyrir sér, hvort væri heppi-
legra, að vera talinn siðspilltur
eða vitfirrtur. En meðan hann
var að hugsa, valdi Watcliffe
fyrir hann.
„Sam Small,“ sagði hann dap-
urlega.
„Og þú á þessum aldri! Og
ég, sem er styrk stoð kirkjunn-
ar þinnar! Ég blygðast mín fyr-
ir þig.“
„Nú, hvað er að?“ spurði
Sam, sakleysislega.
„Gerðu ekki illt verra með því
að ljúga í tilbót, Sam Small. Og
að hugsa sér, að konan þín, sem
elskar þig, er í Ameríku og
verður að bjóða byrginn hvers
konar hættum, meðan þú lifir
hér eins og skepna — heldur