Úrval - 01.08.1947, Qupperneq 121

TlKIN HANS SAMS SMALL
113<-
við stelpur á bak við hana, hvað
þá annað.“
„Nú fer ég að skilja, hvers
vegna þú vildir fá svona hátt
verð fyrir tíkina þína ■—■ þú
vildir losna við mig strax. Þú
mátt skammast þín, Sam Small.
Ég tel það skyldu mína, að vara
allt heiðarlegt fólk við því að
umgangast þig.“
Svo rauk Watcliffe á dyr, og
Sam fór að velta því fyrir sér,
hvað myndi ske, ef orðrómur-
inn breiddist út og bærist til
eyrna Mully, en það hlaut hann
að gera áður en lyki.
Hann gat ekki stillt sig um
að láta Flurry fá orð í eyra.
„Það er lagleg klípa, sem þú
ert búin að koma mér í,“ sagði
hann.
Flurry leit á hann með döpru
augnaráði.
„En þú ætlaðir að selja mig,
Sam,“ hrópaði hún. „Þú ætlaðir
að selja mig. Þú mátt ekki selja
mig.“
Sam reyndi að gera henni
skiljanlegt, að tíu þúsund pund
væri svo há upphæð, að það væri
sama og að segja, að hann vildi
ekki selja hana. En Flurry var
ekki ánægð.
„Þú hefir eyðilagt allt,“ sagði
Sam.
„Þegar Mully kemur heim,
verður hún ekki lengi að frétta
um þetta. Það er ekkert sældar-
líf, sem ég á fyrir höndum.“
„Seldu hana þá,“ sagði
Flurry, fýlulega.
„Talaðu ekki eins og bjáni.
Maður selur ekki fólk. Það er-
— þrælasala. Lögin banna það.“
„En er það ekki á móti lög-
unum að selja mig?“
„Ég hefi sagt þér, að ég ætla
ekki að selja þig.“
„En þú gætir selt mig, ef þú
vildir?“
„Já, auðvitað, en ég vil það
ekki. Trúir þú mér ekki?“ Sam
talaði við Flurry í heila klukku-
stund og reyndi að gera hana
rólega. En Flurry lét ekki hugg-
ast. Loks fór Sam að hátta, en
hann hafði ekki frið í rúminu
að heldur. Hann vaknaði hvað
eftir annað við kjökur og grát;
það var eins og lítil telpa væri
að gráta.
„Góða Flurry,“ sagði hann.
„farðu nú að sofa.“
„Ef ég væri manneskja, þá
gætir þú ekki selt mig,“ and-
varpaði Flurry.
„Byrjar þú enn,“ stundi Sam..
„Já, ég vildi líka óska að þú
værir manneskja, þá væri þessi
vandi leystur.“