Úrval - 01.08.1947, Qupperneq 127

TlKIN HANS SAMS SMALL
125
fyrir mér, ef þú villt ekki beita
mig ofbeldi, Sam Small!“
Þegar eiginkona talar þessu
líkt, þá veit eiginmaðurinn, að
orustan er fyrirfram töpuð.
Þetta vita allir menn, enda þótt
þeir leggi samt út í bardagann.
Mully rauk á undan og bænar-
orð Sams höfðu engin áhrif.
Honum sóttist líka seint ferðin,
því að taskan var þung. Hann
fór að álasa sér fyrir að hafa
skilið Flurry eftir eina og
hjálparlausa.
En þegar hann kom heim, var
Mully eins og önnur manneskja.
Hún sat í ruggustólnum og grét.
„Ó, Sam, ég gat ekki trúað, að
það væri satt!“
„Svona nú, Mully mín,“ sagði
Sam huggandi. „Hverju gaztu
ekki trúað?“
Mully rétti honum bréf, sem
henni hafði verið sent til Ame-
ríku. Það var stimplað í póst-
húsinu í Polkingthorpe. Sam
Small opnaði það og las: „Frú
Millicut Small! Ef þér viljið vita
um svínaríið heima hjá yður,
skuluð þér koma heim strax. Ég
aðvara yður.
Vinur.“
„Sér er nú hver vinurinn,“
sagði Sam.
Mully hélt áfram að gráta.
„Og ég var að segja við sjálfa
mig, að þetta væri ekki satt,“
stundi hún. „Og svo, þegar ég
kem heim, þá reynist það satt.
Ég fór inn til þess, að kveikja
á lampanum ...“
„Sástu hana? Hvar er hún?“
spurði Sam, æstur.
„Svo þú játar það. Ég vissi
líka, að það var satt, þegar ég
hitti þig!“
Hún benti á kvenkjól, sem
hékk á bak við dyrnar, og kven-
sokka, sem héngu fyrir ofan
ofninn.
„Hvað gerðir þú við hana?“
æpti Sam upp yfir sig.
Mully komst aftur í vígamóð.
„Hvað gerði ég við hana? Ég
gerði það eitt, sem heiðarlegri
konu sómdi. Ég heyrði til henn-
ar uppi á lofti, greip kústinn og
fór upp. Sú hefði fengið fyrir
ferðina, ef hún hefði ekki slopp-
ið. Hún hlýtur að hafa stokkið
út um svefnherbergisgluggann
og út á skúrþakið. Annars
skyldi hún hafa fengið að kenna
á því.“
Svo brast Mully aftur í grát.
Sam horfði á hana og lagaði
á sér flibbann. Svo sagði hann
með ákveðinni röddu:
„Millicut Small! Er ég hús-
bóndi á þessu heimili?“