Úrval - 01.08.1947, Page 128

126
ÚRVAL
„Ég veit það ekki,“ kjökraði
Mully. „Það verður skilnaðar-
dómstóliinn að segja um.“
„Fjandinn hirði alla skilnað-
ardómstóla," sagði Sam. „Ég er
húsbóndi hér, þangað til lögin
banna mér að vera það. Ég ætla
að segja þér dálítið — það tekur
fimm mínútur, og þú mátt ekki
taka fram í fyrir mér. Þú ert
ennþá konan mín — og ég vona,
að þú verðir það alltaf — og
þú verður að hlusta á mig.“
Svo sagði Sam Mully upp alla
söguna; hvernig hann f ann
Flurry, hvernig hún fór að tala
og hvernig hamskiptin urðu.
„Og þetta er sannleikurinn,“
sagði hann að lokum, með
áherzlu, „allur sannleikurinn og
ekkert nema sannleikurinn.“
Mully starði á hann.
„Sam Small,“ sagði hún. „Þú
hefir gert margt skrítið í lífinu.
Og ég er ekki að halda því fram,
að margt einkennilegt geti ekki
komið fyrir óbrotið fólk eins og
okkur. En þú verður að játa, að
þetta er í meira lagi einkenni-
legt.“
„Komdu með mér,“ sagði
Sam og tók upp lampann.
Þau gengu inn í herbergi
Laviniu. Klæðisplögg voru á
víð og dreif um gólfið.
„Eru þetta ekki telpuföt?“
spurði Sam.
„Satt er það, Sam!“
„Jæja, þá!“
Mully starði á fötin.
,,Komdu,“ sagði Mully.
„Hvert?“
„Hlustaðu!"
Meðan þau stóðu þarna í her-
berginu, heyrou þau fjarlægt
þrumuhljóð.
„Það er að gera óveður,“
sagði Mully. „Og við höfum
rekið blessað barnið fáklætt út
í nóttina. Sam Small, hvernig
gaztu gert annað eins?“
„Hvernig gat ég? Ég?“ Sam
var reiður.
„Það varst þú, sem gerðir
það, og nú kennir þú mér um
það ...“
„Vertu ekki að rífast, þegar
svona stendur á,“ sagði Mully.
„Það er þinn verknaður, sem
hefir neytt blessað barnið út í
óveðrið, það getur fengið
lungnabólgu og dáið og ...“
Mully þaut ofan stigann og
fór að vefja sjali um höfuð sér.
Þegar hún opnaði útidyrnar,
ætlaði hún ekki að komast út
fyrir rokinu.
Það var eins og rynni upp
ljós fyrir Sam.