Úrval - 01.12.1948, Qupperneq 16

14
ÚRVAL,
inni höfðu valdið. Sem alltaf er
mikið verk, kæru vinir — mjög
mikið verk.
Áður en 40 mínútur voru
liðnar, var höfuð hennar allt
orðið þakið stuttum, þéttundn-
um lokkum, sem léðu henni út-
lit hyskins skóladrengs. Hún
horfði á mynd sína í speglinum
vel og lengi.
„Ef Jim drepur mig ekki við
fyrstu sýn,“ sagði hún við sjálfa
sig, ,,þá fer ekki hjá því að
hann líki mér við léttúðuga
dansmey. En hvað gat ég gert
— ó! hvað gat ég fengið fyrir
einn dal og áttatíu og sjö
sent?“
Klukkan sjö var kaffið til-
búið og steikarapannan var
heit á ofninum, reiðubúin til
að steikja kjötið.
Jim kom aldrei of seint. Eila
faldi úrfestina í lófanum og
settist á borðshornið við dyrnar,
sem hann kom alltaf inn um.
Svo heyrði hún fótatak hans
neðst niðri í stiganum, og hún
fölnaði rétt sem snöggvast. Hún
hafði fyrir sið að segja fram
litlar, þöglar bænir um einföld-
ustu atriði daglegs lífs, og nú
hvíslaði hún: „Góði guð, láttu
honum halda áfram að lítast
vel á mig.“
Hurðin opnaðist og Jim kom
inn og lokaði á eftir sér. Hann
var þunnur á vangann og mjög
alvarlegur. Veslingurinn, hann
var aðeins 22 ára — og þurfti
að framfleyta fjölskyldu! Hann
vantaði nýjan yfirfrakka, og
hann hafði enga hanzka.
Hann staðnæmdist fyrir innan
dyrnar og stóð grafkyrr eins og
veiðihundur, sem finnur lykt
af kornhænu. Hann starði á
Ellu og það var svipur í augun-
um, sem hún skildi ekki og
skaut henni skelk í bringu. Það
var ekki reiði, eða undrun, eða
vanþóknun, eða hryllingur,
ekkert af þeim geðbrigðum,
sem hún hafði búizt við að sjá.
Hann einblíndi bara á hana með
þennan undarlega svip í and-
litinu.
Ella mjakaði sér ofan af
borðinu og gekk til hans.
„Elsku Jim,“ hrópaði hún,
„horfðu ekki svona á mig. Ég
lét klippa af mér hárið og seldi
það, því að ég gat ekki hugsað
til að lifa jól án þess að gefa
þér jólagjöf. Það vex aftur —
þér er sama, er það ekki? Ég
varð að gera það. Segðu „gleði-
leg jól“! Jim, og svo skulum við
vera hamingjusöm. Þú veizt
ekki hvað ég keypti fallega,