Úrval - 01.09.1953, Page 8

6
tíRVAL
hengdur, og fórnarlömbin í hin-
um miklu hofum í Lejre og
Uppsölum voru einnig hengd.
En hvemig svo sem dauðann
bar að höndum, þá hefur sjaldan
sést jafnheiður og vonglaður
svipur á látnu andliti. Það er svo
andríkt og gáfulegt, að við mun-
um árangurslaust leita meðal
rómverskra líkneskja eða beztu
mannamynda frá eindurreisnar-
tímabilinu að andliti sem er
jafnmannlegt, lifandi og svip-
ríkt.
Frammi fyrir þessu andliti
setur fomminjafræðingana
hljóða: ekki af uppgerðarguð-
rækni, ekki af því að þeir viti
ekki hve merkilegur þessi fund-
ur er, heldur af vitundinni um
það, að þetta sé ekki aðeins
fornminjafundur, ekki aðeins
safngripur, ekki aðeins leifar
af líki, mikilvægt til margskon-
ar vísindalegra rannsókna, held-
ur maður. Af ótöldum milljón-
um manna og kvenna frá þess-
um tímum er hann einn eftir,
auk eins eða tveggja annarra
manna, sem voru hengdir, og
ógæfusamrar og fyrirlitinnar
konu. Af öllum þeim mikla f jölda
hafa aðeins þessir fáu komið
til okkar með boðskap sinn.
Þetta fólk lifði í Danmörku og
kallaði hana landið sitt á jafn-
eðlilegan hátt og við gerum nú.
Ef við lítum á þau einungis sem
fomminjafundi, mætum við að-
eins kyrrlátu, háðslegu brosi
þeirra. En ef við nálgumst þau
sem menn og konur, þá tala þau
til okkar skýru máli.
Makleg málagjöld.
Teiknarinn George McManus (sá sem teiknar „Gissur og
Rasmínu") segir frá áttræðum manni, sem ekki hafði unnið ær-
legt handtak að heitið gæti alla starfsævi sína. Þegar hann lézt
fannst konunni hans tími til kominn að hann gerði eitthvað að
gagni. Hún lét brenna líkið og setja öskuna í stundaglas.
— Joey Adams’ Joke Book.
■k
Kurteisi.
Það var mikil þröng í búðinni. Ein kona var sérstaklega dug-
leg að olnboga sig áfram, og þegar hún kom að afgreiðsluborð-
inu bað hún um einn pakka af hundakexi. Svo vék hún sér að
konunni, sem stóð við hliðina á henni og sagði: ,,Ég vona að
yður sé sama þó að ég sé afgreidd á undan?“
„Mikil ósköp, það er ekki nema sjálfsagt," sagði konan, „fyrst
þér eruð svona svangar." — New York Post.