Úrval - 01.09.1953, Blaðsíða 95

A KROSSGÖTUM
93
McEachern var frammi í eld-
húsinu. Hún hélt enn á regn-
hlífinni og sólhlífinni. Hún leit
til dyranna þegar þeir gengu
framhjá.
— Heyrðu, pabbi, sagði hún.
En hvorugur skipti sér af
henni. Þeir hefðu eins getað
verið heyrnarlausir; hún hefði
eins getað verið mállaus. Þeir
héldu göngunni áfram hnar-
reistir og önzuðu engri mála-
miðlun, þeir gátu ekki verið
líkari þótt þeir hefðu verið
feðgar. Þeir gengu yfir garð-
inn og að hesthúsinu. McEac-
hern opnaði dyrnar og vék til
hliðar. Drengurinn fór inn —
McEachern tók leðuról, sem
hékk á veggnum. Hún var
hvorki ný né gömul, hún
minnti á skóna hans. Hún var
hrein eins og skórnir og það
var sama lykt af henni og
manninum: hreint, sterkt,
mjúkt leður. Hann leit á dreng-
inn. — Leggðu frá þér bókina,
sagði hann. Drengurinn lagði
hana á gólfið. Ekki þarna,
sagði McEachern án þess að
reiðast. Þú heldur að hesthús-
gólf sé rétti staðurinn fyrir
guðs orð. En ég skal kenna þér
annað. Hann tók bókina upp
og lagði hana á hillu. Hnepptu
niður um þig buxurnar, sagði
hann. Við skulum hlífa þeim.
Og þarna stóð drengurinn
með buxurnar á hælunum og
berlæraður í stuttri skyrtunni.
Hann stóð þarna teinréttur.
Hann lét ekki bugast þega
hvein í ólinni, engin svipbrigði
sáust á andliti hans. Hann
stóð og horfði beint fram und-
an sér, annarlegum, fjálgum
svip eins og munkur á mál-
verki. McEachern sló reglu-
bundið, með hnitmiðuðu afli, án
æsings eða reiði. Það hefði
verið erfitt að skera úr um,
hvort andlitið var rólegra og
jafnframt ofstækisfyllra.
Hann sló tíu högg, svo hætti
hann,
— Taktu bókina, sagði hann.
Láttu buxurnar eiga sig. Hann
rétti drengnum spurningakver-
ið. Drengurinn tók við því.
Hann stóð þarna með bókina
og leit upp eins og í leiðslu.
Ef hann hefði verið í messu-
skikkju hefði hann getað verið
kaþólskur kórdrengur sem hafði
villzt inn í þetta dimma
gripahús. McEachern hlassaði
sér niður á laup, lagði aðra
höndina á hnéð og hélt á silf-
urúrinu í hinni, skeggjað and-
litið var eins og höggvið í stein,
augun köld, tilfinningalaus, en
ekki óvingjarnleg.
Þannig leið klukkutími. Þeg-
ar hann var nærri liðinn kom
frú McEachern út á hlaðið. En
hún sagði ekkert. Hún stóð
bara þarna og horfði í áttina
til hesthússins, með hatt, regn-
hlíf og sólhlíf. Svo fór hún aft-
ur inn.
McEachern stakk úrinu í
vasann.
— Kanntu lexíuna núna?
spurði hann. Drengurinn svar-