Úrval - 01.09.1953, Blaðsíða 102

100
ÚRVAL
ur, nú, eftir meira en eins árs
æfingu gat hann farið upp eða
niður eftir reipinu án þess að
koma við húsvegginn, eins
fimlega og köttur. Hann teygði
sig út um gluggann og lét reip-
ið síga niður. Svo renndi hann
sér niður með skóna bundna
saman og festa við beltið. A
leiðinni niður fór hann fram-
hjá svefnherbergisglugga gömlu
hjónanna, leið hjá eins og
skuggi. Reipið hékk niður fyr-
ir framan gluggann. Með æfðu
handtaki strengdi hann það til
hliðar og festi það við húsvegg-
inn. Svo gekk hann í tunglskin-
inu út í fjósið, fór upp á loft-
ið og tók nýju fötin út úr felu-
staðnum. Þau voru vandlega
vafin inn í pappír. Áður en
hann opnaði böggulinn athug-
aði hann umbúðirnar með hönd-
unum. Já, hann hefur fundið
þau, hugsaði hann með sér.
Hann veit það. Og hann hvísl-
aði hátt:
— Svínið. Djöfullinn þessi.
Hann klæddi sig í snatri í
myrkrinu. Hann var of seinn,
hann hafði orðið að bíða eftir
því að þau sofnuðu eftir öll
lætin út af kvígunni. Hann fór
ofan af loftinu og út úr fjós-
inu. Samanborið við mjúkan
og þvældan samfestinginn
fannst honum nýju fötin vera
stif og fín.
*
Hún var frammistöðustúlka
í lítilli sóðalegri veitingastofu
í hliðargötu í borginni. Full-
orðinn maður hefði ekki þurft
annað en að skotra til hennar
augunum til þess að komast að
raun um að hún var komin yf-
ir tvítugt. En Jóa hefur víst
fundizt hún líta út fyrir að
vera seytján ára eins og hann,
því að hún var svo smávaxin.
Hún var ekki aðeins lítil, hún
var líka næstum barnslega
grönn. Hárið var dökkt. And-
litið var magurt og höfuðið
álútt, eins og því væri áskapað
að vera þannig, að það mynd-
aði horn við hrygginn. Augu
hennar líktust glerkúluaugun-
um á leikfangsdýri: augnaráð-
ið var handan allrar harðneskju,
og þó voru augun ekki einu
sinni hörð.
Það var vegna þess hve hún
var lítil að hann dirfðist að
nálgast hana. Ef hún hefði ver-
ið stærri hefði hann aldrei þor-
að það. Þá hefði hann hugsað
með sér: Það er ekkert vit.
Hún á sjálfsagt vingott við
einhvern stóran náunga, upp-
kominn mann.
Það byrjaði um haustið þeg-
ar hann var seytján ára. Það
var einn dag í miðri viku.
Annars óku þeir aðeins á laug-
ardögum til borgarinnar, og
þá höfðu þeir alltaf nesti með
sér. En í þetta skipti þurfti
McEachern að tala við lög-
fræðing og bjóst við að vera
kominn heim fyrir miðdegis-
verðartíma. En klukkan var að
verða tólf þegar hann kom út