Úrval - 01.09.1953, Blaðsíða 82

Viðkvœmt hjarta.
Saga
eftir Dorothy Parlœr.
ENGIN LIFANDI vera — eng-
inn maður, ekkert husdýr
eða villidýr í búri — hafði nokk-
urn tíma séð frú Lanier öðru-
vísi en angurværa. Angurværð-
in var efniviður hennar, á sama
hátt og tónar, litir eða marm-
ari er efniviður annarra lista-
manna. Dickensleikarinn, sem
sverti allan líkama sinn þegar
hann átti að leika Othello, hefði
getað verið hin háleita, listræna
fyrirmynd hennar. Að minnsta
kosti mátti telja víst, að hún
væri angurvær þegar hún lá í
baðkerinu, og að hún hjúpaði
um sig angurværðinni eins og
mjúkum flóka þegar hún sofn-
aði í kyrrð næturinnar.
Ef málverkið, sem Sir James
Weir málaði einu sinni af henni,
geymist komandi kynslóðum,
mun hún um alla framtíð verða
talin angurværðin persónugerð.
Hann málaði hana í fullri lík-
amsstærð, í angurværum, gul-
um litbrigðum frá hvirfli til ilja
— ljósa, skrýfða lokkana, gull-
inglitrandi samkvæmiskjólinn
og bananagula skóna. (Frú
Lanier klæddist að vísu hvítu
um þær mundir, en hvítt er
skrambi erfiður litur að vinna
með, og hann gat ekki lagt allt-
of mikla vinnu í eitt verk þeg-
ar viðdvöl hans í Ameríku var
aðeins sex vikur.) Endurskin
hinnar ódauðiegu angurværðar
dvelur enn í dökkum, dreym-
andi augunum, í mjúkri bog-
línu varanna, og yfir fagurlega
sköpuðu höfðinu, sem drúpir
örlítið eins og blóm á stöngli,
svignar kannski undan þunga
perlufestarinnar, sem hringar
sig þreföld um fagran hálsinn.
Þegar málverkið var sett á
sýningu lét önugur gagnrýn-
andi í ljós undrun sína á því,
að kona, sem ætti svona perlu-
festi þyrfti að vera angurvær
á svipinn, en því mun hafa vald-
ið, að hann hafði selt hina
svörtu sál sína öðrum lista-
verkasala fyrir fáeina silfur-
peninga. Að minnsta kosti gat
enginn kennt Sir James neitt
þegar um var að ræða að gefa
perlunum hinn skæra ljóma
sinn. Hver einstök perla bar
sinn svip, á sama hátt og her-
mannaandlitin á orustumálverki
eftir Meisonier.
Af löngun fyrirmyndarinnar