Úrval - 01.09.1953, Blaðsíða 54

52
TJR VAL
á blómvendi. Öðru hverju hall-
aði hún sér aftur á bak í stúk-
unni og skoðaði þá sem sátu
niðri í salnum gegnum lonéttur
sínar, brosti við þeim ungu
mönnum sem hún þekkti en
forðaðist að horfa á lagskonur
þeirra. Fylgdarmaður hennar í
þetta skipti var ungur maður
af sveitaaðli, sem bersýnilega
var kominn til Parísar til að
eyða arfi sínum og svalla. Hann
ljómaði af stolti yfir því að fá
að sýna sig með henni og var
ákaflega stimamjúkur við hana.
En þrátt fyrir hina dýru stúku,
sem kostaði jafnmikið og nægja
mundi heilli fjölskyldu til fram-
færis í marga mánuði, og þrátt
fyrir skrautgripina og skart-
klæðin og stimamýkt mannsins,
mátti sjá að henni leiddist. Hún
var dauðþreytt og leið á þessu
öllu. Og áður en sýningin var
hálfnuð reis hún á fætur og fór
út. Ungi maðurinn fór á eftir
henni, en var bálreiður á svip-
inn. Hann hafði keypt stúkuna
til þess að láta sjá sig með
lienni . . . “
Veslings Marie Duplessis!
Hún var veik og henni fannst
hún vera einmana mitt í öllum
glaumnum kringum sig. Um það
bera vott hin angurværu bréf
hennar til eiginmannsins. ,,Eg
er þreytt og einmana. Getum
við hittst í kvöld? Sendu mér
svar. Ég bíð eftir því og kyssi
augu þín þúsund sinnum . . .
Skrifaðu mér, ; segðu að þú
minnist vináttu okkar og að þú
fyrirgefir mér. Vertu sæll. Fyr-
irgefðu mér. — Þín Marie.“
En de Perregaux virðist ekki
kæra sig um hana lengur. Hann
er mest á ferðalögum um þessar
mundir. Marie verður æ veiklu-
legri. Gagnrýnandinn Paul de
Saint Victor, sem hitti hana,
lýsir henni þannig: „Það var
eins og hörund hennar, sem áð-
ur var bjart, brynni í hitasótt.
Hitasóttarroði brann í tálguðum
vöngum hennar, og kringum
augun voru dökkir baugar. En
föt hennar voru jafnskrautleg
og áður, þau voru í hrópandi
mótsögn við útlit hennar. Hún
dansaði af ákefð, næstum með
hrifningu, eins og hún vildi
reyna að gleyma.“
Til þess að reyna að fá bót
á sjúkdómi sínum leitaði Marie
suður á bóginn og dvelur á
heilsulindarstöðum eins og Bad-
en, Spa og Wiesbaden. En hún
er nú orðin helsjúk. Hún skrif-
ar manni sínum og sárbiður
hann á ný um vináttu hans. I~Iún
verður æ meiri einstæðingur.
Þegar hún kemur aftur til Par-
ísar úr síðustu ferð sinni er hún
aðeins í fylgd með herbergis-
þernu sinní. Eigur hennar ganga
óðum til þurrðar. Stackelberg,
hinn aldraði greifi, virðist hafa
kippt að sér hendinni. Lækn-
arnir berjast fánýtri baráttu
gegn sjúkdómnum, sem nær æ
sterkari tökum á henni. Hún
vill ekki deyja, en heldur sér
dauðahaldi í lífið og sækir ó-
peruna þó að hún sé sársjúk.