Úrval - 01.09.1953, Blaðsíða 83

VIÐKVÆMT HJARTA
81.
til að líkjast málverkinu klædd-
ist frú Lanier gulu um skeið.
Hún klæddist bleikgulum flau-
elskjólum, sem minntu á þeyttan
rjóma, silkikjólum, sem leiddu
hugann að gljáandi, ljósgulum
smjörblómum, chiffonkjólum,
sem vöfðu sig eins og gagnsær
gullreykur um grannan líkama
hennar. Hún bar þá af trú-
mennsku og hlustaði feimin og
undrandi á skáldlegt líkingamál
aðdáenda sinna þegar þeir líktu
henni við páskalilju, fiðrildi sem
dansar í sólskininu eða annað
álíka skáldlegt. En með sjálfri
sér vissi hún betur hvað við átti.
Picasso átti sitt bláa tímabil,
frú Lanier sitt gula. Bæði höfðu
vit á að binda endi á það í tíma.
„Gult klæðir mig blátt áfram
ekki“, andvarpaði hún að lok-
um og tók upp aðra liti.
Á kvöldin klæddist hún nú
svörtu. Það fór henni ágætlega,
magnaði hina brothættu fegurð
hennar, og fyrir áhrif þess var
eins og perlufestin gréti stór-
um tárum við brjóst hennar.
Hverju hún klæddist fyrr á dag-
inn gat enginn vitað nema þern-
an Gwennie, sem kom með
morgunverðarbakkann til henn-
ar, en það hlýtur að hafa verið
eitthvað draumkennt. Herra
Lanier — það var reyndar til
maður með því nafni og hann
hafði jafnvei sést nokkrum
sinnum — læddist framhjá
svefnherbergisdyrum hennar
þegar hann lagði af stað til
skrifstofunnar á morgnana, og
þjónustufólkið læddist og tal-
aði í hvíslingurn svo að henni
mætti sem lengst vera hlíft við
harðri og sterkri birtu nýs
dags. Það var ekki fyrr en
komið var fram yfir hádegi að
hún gat fengið sig til að koma
fram úr einveru sinni og mæta
hversdagsáhyggjunum sem sí-
fellt biðu hennar.
Frú Lanier hafði skyldur að
rækja á næstum hverjum degi
og hún þurfti að safna kjarki
og kröftum til að mæta þeim.
Hún varð að aka í bíl inn í
borgina til að panta ný föt og
máta þau sem hún hafði þeg-
ar pantað, þangað til þau voru
komin á stig fullkomnunar.
Föt eins og hennar urðu ekki
til fyrirhafnarlaust — eins og
mikill skáldskapur kröfðust þau
vinnu og aftur vinnu. En hana
óaði við að yfirgefa öryggi
heimilisins, því að fyrir utan
mætti henni hvarvetna sorg og
eymd, sem var kvöl augum
hennar og hjarta. Oft stóð hún
mínútum saman fyrir framan
barokkspegilinn í anddyrinu
áður en hún gat hert upp hug-
ann og gengið hnarreist út í
bílinn sem beið hennar.
Viðkvæmur maður er hvergi
öruggur, ekki þó hann gangi
beint af augum, jafnvel ekki þó
erindi hans sé eins saklaust og
hugsast getur. Stundum þegar
frú Lanier ætlaði að fara til
klæðskerans eða loðskinnasal-
ans eða tízkusalans eða nær-
fatasalans kom það fyrir að