Úrval - 01.09.1953, Blaðsíða 113

Á KROSSGÖTUM
111
bóndadurgur! Öþverrinn þinn,
svínið þitt! Að láta hann móðga
mig, mig sem aldrei hef . . .
Jói virtist ekki vera sérstak-
lega æstur, andlit hans var al-
gerlega rólegt, þó að hann
héldi stólnum yfir höfði sér.
Mennirnir slepptu stúlkunni og
hörfuðu undan.
— Öt héðan! hrópaði Jói.
Hann sneri sér í hring og sveifl-
aði stólnum; en svipur hans
var eftir sem áður algerlega
rólegur. Hann sveiflaði stóln-
um og hörfaði til dyranna.
Komið ekki nálægt mér! Eg
sagðist skyldi drepa hann fyrr
eða síðar. Ég sagði það við
hann sjálfan! Hann sveiflaði
stólnum í kringum sig, rólegur
á svip, og færði sig nær dyr-
unum.
Svo kastaði hann stólnum frá
sér, sneri sér við og stökk út
um dyrnar, út í milt tungls-
ljósið og dimma skugga þess.
Hann vissi ekki hvar McEac-
hern hafði skilið hestinn eftir,
hann vissi meira að segja ekki
hvort hann var þarna. Og
samt hljóp hann rakleitt til
hans eins og hann væri gædd-
ur blindum óskeikulleika fóst-
urföður síns þegar mikið lá
við.
Gamli, hrausti klárinn brokk-
aði hægt og þunglamalega
heim á leið. Unglingurinn var
léttur á baki hans, hélt jafn-
væginu örugglega, ef til vill
sigurglaður eins og Faust þeg-
ar hann í eitt skipti fyrir öll
hafði sagt skilið við boðorðið
,,þú skalt ekki“, sigrihrósandi
yfir því að vera loks laus við
sæmd og lög. Hann hrópaði há-
stöfum: — Eg gerði það! Eg
gerði það! Eg sagðist skyldi
gera það!
Hann reið í tunglskininu
heim að húsinu án þess að
hægja ferðina. Hann hikaði
ekki, falda reipið tilheyrði nú
hinu liðna á sama hátt og
sæmd og lög og gamla, þreyt-
andi konan, sem hafði verið
einn af óvinum hans í þrettán
ár og vakti nú og beið eftir
honum. Ljósið logaði í svefn-
herbergi hennar og McEac-
herns, hún stóð í dyrunum með
sjal yfir náttkjólnum.
— Jói? sagði hún. Hann gekk
hratt gegnum anddyrið. Andlit
hans var eins og McEachem
hafði séð það þegar hann fékk
höggið. Hvað er að? sagði hún.
Pabbi fór burt á hestinum. Ég
heyrði . . . Þá tók hún eftir
svipnum á andliti hans. En
henni gafst ekki tími til að
hörfa. Hann sló hana ekki,
höndin sem hann lagði á hand-
legg hennar var blátt áfram
mild. Hann ýtti henni til hlið-
ar eins og hún hefði verið
dyratjald.
— Hann er á balli, sagði
hann. Frá kerling. Hún sneri
sér við, hrökklaðist aftur á
bak og greip í dyrastafinn með
annarri hendinni og í sjalið með
hinni og sá að hann gekk þvert
yfir gólfið og fór að hlaupa