Úrval - 01.09.1953, Blaðsíða 25

MÖÐIR JONES
23
'vönust því að bjarga sér án
hennar. Hann leyfði okkur að
halda fundinn.
Eina nótt, þegar við vorum
stödd í Princeton, sváfum við
í stórri hlöðu á búgarði Grover
Cleverlands. Hitinn var óþol-
andi. Mörgum börnunum leið
ákaflega illa, því að þessi litlu
skinn voru ekki hraust. Þá
bað eigandi bezta gistihússins
mig að finna sig. — Móðir,
sagði hann, biðjið um alt sem
þér þarfnist handa hernum yð-
ar, þér skuluð ekki þurfa að
borga neitt fyrir það.
Ég kom að máli við borgar-
stjórann í Princeton og bað
hann að leyfa mér að halda ræðu
fyrir framan háskólann. Ég
kvaðst ætla að tala um æðri
menntun og borgarstjórinn gaf
mér leyfið. Það safnaðist sam-
an múgur manns — prófessor-
ar, stúdentar og óbreyttir borg-
arar. Ég sagði þeim, að þeir
ríku sviftu þessi litlu börn sér-
hverjum möguleika jafnvel til
hinnar allra minnstu menntun-
ar, til þess að þeir sjálfir gætu
sent syni sína og dætur í æðri
skóla. Að þeir notuðu hendur
og fætur litlu barnanna, til
þ>ess að þeir gætu keypt bíla
handa konunum sínum og
kjölturakka handa dætrunum,
svo að þær gætu talað við þá á
frönsku. Ég sagði, að verk-
smiðjueigendurnir tækju næst-
um kornbarnið í vöggunni. Og
ég sýndi prófessorunum börnin
í hernum okkar, börnin, sem
tæplega voru læs eða skrifandi,
af því að þau urðu að vinna
tíu stundir á dag í silkiverk-
smiðjum Pennsylvaniu.
— Hérna er kennslubók í
hagfræði, sagði ég, og benti á
lítinn snáða, James Ashworth,
sem var ekki nema tíu ára,
en lotinn eins og öldungur, af
því að hann hafði orðið að
bera 75 punda þunga garn-
vöndla. — Hann fær 3 dollara
á viku, og systir hans, sem er
fjórtán ára, fær sex. Þau vinna
tíu stundir á dag í teppaverk-
smiðju, en börn auðkýfing-
anna fá æðri menntunina.
Frá Jersey City héldum við
til Ploboken. Ég sendi nefnd
til Elsteins, lögreglustjórans í
New York, til þess að fá leyfi
hans til að fylkingin mætti
fara upp eftir Fjórðu götu til
Madisontorgsins, þar sem ég
ætlaði að halda fund. Lögreglu-
stjórnin neitaði okkur um leyf-
ið og harðbannaði okkur að
koma inn í borgina.
Þá fór ég sjálf til New York
og talaði við borgarstjórann,
Seth Low. Borgarstjórinn var
hinn vingjarnlegasti, en kvaðst
ekki geta tekið aðra afstöðu en
lögreglustjórinn. Ég spurði
hann um ástæðuna til þess að
okkur væri meinað að koma til
borgarinnar, og hann svaraði
því til, að við værum ekki
borgarar í New York.
— Ég hugsa að við komumst