Úrval - 01.07.1954, Síða 60

tTRVAL
■58
út við endimörk landareignar-
innar. Það gerði hún af því að
samkvæmt ritúalinu var
mamma „óhrein“ og mundi því
saurga hús ömmu minnar ef
hún kæmi í það. Eftir á yrði þá
að hreinsa húsið og alla hina
ættgöfugu íbúa þess með mikl-
um og háværum helgisiðum. —
Með því að láta rnóður mína
búa í sérstöku húsi, var hægt að
komast hjá þessu umstangi.
Amma nefndi móður mína
aldrei með nafni, en talaði alltaf
um „ensku konuna“. Allt var
þetta meira en hið írska skap-
lyndi móður minnar þoldi. Hún
lét senda sér heilmikið lyfja-
safn frá Kalkútta og setti upp
ókeypis lækningastofu á svölun-
um fyrir framan húsið. Hún
vissi sem var, að hver dropi af
joði, sem hún setti í sár þakk-
láts sjúklings, mundi ekki að-
eins valda sviða í sári sjúklings-
ins, heldur einnig í samvizku
ömmu minnar.
Amma hafðist ekkert að um
skeið, en að lokum sendi hún
móður minni sjóð fullan af gull-
peningum. Mamma hélt að þetta
væru mútur og sendi hann aft-
ur. En henni skjátlaðist, þetta
var friðarfórn. Sjóðurinn kom
aftur daginn eftir og með hon-
um gullsmiður ættarinnar. Hann
settist að á svölunum og var þar
nótt og dag í heila viku, meðan
hann gerði hálsfesti úr gull-
peningunum. Slík hálsfesti er
brúðarskart í Malabar. Móðir
mín notar hana enn við hátíðleg
tækifæri.
Amma mín vissi, að Hindúar
eru siðmenntaðasti kynþáttur
jarðarinnar; þeir höfðu lifað
menningarlífi í þúsund ár á und-
an Englendingum. Hún hafði
aldrei séð Englending, en hún
vissi allt mn þá. Þeir voru há-
vaxnir, ljóshærðir og drykk-
felldir; þeir voru góðir hermenn
og höfðu lagt undir sig land
hennar. Hún vissi einnig, að þeir
voru óforbetranlegir sóðar. Hún
bar virðingu fyrir þeim, en vildi
ekki hafa þá nálægt sér. Þannig
höfðu rómverskir höfðingjar
litið á Gota.
Elzti föðurbróðir minn tók
málstað Englendinga, en þegar
amma spurði, hvort þeir böðuðu
sig minnst tvisvar á dag, eins
og allt heiðarlegt fólk, varð
hann að viðurkenna, að það
gerðu þeir ekki, en sumir böð-
uðu sig einu sinna á dag og þeim
færi fjölgandi. Hann bætti við,
að amma yrði að minnast þess,
að loftslag í Englandi væri kalt.
Hún var fús til þess, og þegar
hún ræddi málið við mig, gerði
hún lítið úr því, talaði um það
á svipaðan hátt og hvítir menn
tala um ógeðfellt, en skiljanlegt
dálæti Eskimóa á hráu selspiki.
Um mataræðið var hún ekki
eins fordómafull og mátt hefði
vænta. Henni fannst það ekki
undarlegt þó að Englendingar
ætu svínakjöt og nautakjöt. —
Hinir „óhreinu" fjallabúar, sem
gerðu strámotturnar fyrir fjöl-