Úrval - 01.07.1954, Qupperneq 99

„1 BLÍÐU OG STRlÐU'
97
„Verður þú lengi í burtu?“
spurði hún áður en hún fór.
„Það fer eftir því hvernig
mér gengur,“ svaraði ég.
Hálftíma seinna lét ég dótið
mitt ofan í töskuna og fór nið-
ur á neðstu hæðina.
„Halló pabbi er kominn!“
hrópaði Albertino þegar hann
sá mig.
„Og ferðin hefur gengið
vel?“ sagði Margherita, með
ánægjuhreim í röddinni.
„Og þú hefur týnt regnhlíf-
inni þinni eins og vant er,“
sagði Hertogafrúin glettnislega.
Símaþjónusta.
Hvenær sem einhver biður
mig að gera eitthvað fyrir sig
eða býður mér heim, er mér
ómögulegt að segja nei enda
þótt ég hafi hvorki getu né
tíma til þess að vinna verkið
eða taka boðinu. Það er ókurt-
eisi að neita, og af tvennu illu
vil ég heldur vera talinn svik-
ull en ókurteis. Margherita leit
þessa framkomu lengi óhýru
auga, og ég get ekki álasað
henni fyrir það, því að hún
varð að svara í símann og gefa
skýringu á því hversvegna ég
kom ekki á tilsettum tíma. Hún
hafði þann sið að segja að ég
væri farinn til Rómaborgar,
Bologne eða Torino, eða til ein-
hverrar annarrar borgar álíka
langt í burtu.
En einn góðan veðurdag
urðu heldur en ekki endaskipti
á hlutunum. Þegar síminn
hringdi, komst hún öll í upp-
nám og sagði við mig: „Þú
verður að svara, Nino. Ef það
er María, skaltu segja henni
að ég hafi farið til frænku
minnar, sem liggur fyrir dauð-
anum.“
Þetta var upphafið á skæð-
um veikindafaraldi í fjölskyldu
Margheritu. Eg varð alltaf að
svara í símann, jafnvel þegar
spurt var eftir mér sjálfum,
því að það var ómögulegt að
vita fyrirfram hvort símtalið
væri til Margheritu eða mín.
Eg reyndi að tala með skrækri
rödd, sem hvorki líktist minni
rödd né konunnar. Af þessu
leiddi að margir kunningjar
okkar héldu að við hefðum
vinnukonu.
Símaþjónusta mín varð stöð-
ugt erfiðari, af því að ég þurfti
bæði að svara fyrir mig og
Margheritu. Þetta lagaðist þó
einn morgun, þegar ég gerði
verkfall, og Margherita svaraði
í símann og sagði með bassa-
rödd, að bæði húsbóndi hennar
og húsmóðirin hefðu farið til
Monza. Að vísu var staðarvalið
ekki sem ákjósanlegast, en
bassaröddin var ágæt, og fólk
hlaut að draga þá ályktun af
henni að við hefðum ekki aðeins
vinnukonu, heldur líka þjón.
Þegar ég var staddur úti í bæ
í gær, hringdi ég til konunnar
minnar, og hún svaraði mér með
bassarödd.
„Þetta er ég“, svaraði ég.
En karlmannsrödd Marghe-