Úrval - 01.07.1954, Qupperneq 110

108
ÚRVAL
en móttakandinn lét engin
áhrif hafa á sig, enda þótt hún
hljóti að hafa verið himinlif-
andi yfir henni. Hún tók hverri
gjöf með frábærri stillingu, og
var fáorð, þegar hún lét í ljós
álit sitt: „Mjög snoturt!" eða
„Mjög fallegt!"
Margheritu gramdist þessi
dauðyflisháttur.
„Fólk hefur lagt á sig mikla
fyrirhöfn til þess að geta gefið
þér fallegar gjafir, en þú læt-
ur ekki einu sinni svo lítið að
brosa!“
Hertogafrúnni brá ekki hið
minnsta.
„Fólk gefur alltaf gjafir sem
það langar í sjálft,“ sagði hún.
„Látum það brosa!“
Þegar við héldum að allar
gjafirnar væru komnar, var
komið með stóran trékassa, sem
við gátum ekki opnað nema með
hamri og naglbít. Þegar búið
var að taka umbúðirnar utan af
hlutnum, kom í ljós að þetta var
ljósgult reiðhjól.
„Nú hlýtur hún að missa
stjórn á sér“, hugsuðum við
með okkur.
En það eina sem hún sagði,
þegar hún settist aftur í stólinn,
var þetta:
„Er það Legano? Er bjalla á
því ?“
Albertino svaraði með því að
láta heyrast í bjöllunni.
„Gott“, sagði Hertogafrúin
gersamlega áhugalaus. Þetta
virtist ætla að verða síðasta
gjöfin. Hertogafrúin sat kyrr í
hægindastólnum og sagði ein-
stöku sinnum orð og orð við þá
sem viðstaddir voru. Orðin voru
stutt og strjál, það var eins og
þau kæmu ofan af átjándu
hæð, liðu niður eins og sölnað
lauf á haustdegi. Enn var dyra-
bjöllunni hringt ogAlbertino fór
fram. Eftir andartak kom hann
aftur inn, og dró á eftir sér
kassa, sem var á stærð við
kassann sem reiðhjólið hafði
verið í. Albertino gekk berserks-
gang við að opna kassann og
innan skamms lágu brotin úr
honum úti um allt gólf. I kassan-
um var eitthvert verkfæri,
grænt á lit, sem enginn vissi í
fyrstu hvað var. Það var ekki
fyrr en ég hafði athugað það
betur að mér skildist til hvers
það væri ætlað.
„I hamingju bænum, hvað
getur þetta verið?“ spurði
Margherita.
„Þetta er vél til þess að
setja tappa í flöskur," sagði ég.
„Ég skil bara ekki hvernig
fólki getur dottið í hug að gefa
svona hlut.“
Margherita varð bálreið.
„Þetta gæti verið saklaust
gaman, ef fullorðið fólk ætti í
hlut,“ sagði hún. „En að gera
lítilli stúlku þetta á svona há-
tíðisdegi, það er ekki aðeins
heimskulegt, það er skepnu-
skapur. I guðsbænum, gerðu
eitthvað! Reyndu að skýra það
fyrir henni að þetta séu mis-
tök. Veiztu ekki hvað hún er
viðkvæmt barn? Það hljóta að