Úrval - 01.07.1954, Page 115

Sinn er siður í landi hverju.
Framhald af 4. kápusíðu.
ag reyndist næstum óviðráðanleg.
Húsin þar eru víða gluggalaus og
dyr mjög lágar, svo að ferskt
loft og ljós á þangað mjög ógreið-
an gang. Tilgangurinn er sá, að
varna því að illt augnaráð, sem
á alla sök á veikindum, fátækt
og dauða, komist þangað inn.
Þegar þorpsbúi í Burma veik-
ist, sendir hann strax eftir lækni
eða lyfjum. En ef Grikki veikist,
viðurkennir hann ekki að hann
þarfnist hjúkrunar og fer ekki í
rúmið meðan hann getur staðið
á fótunum, slikt ber merki um
skapfestu og hreysti.
Ef Navajoindíáni veikist, á-
kveða ættingjar hans hvað gera
skuli og gera þær ráðstafanir,
sem þeir telja nauðsynlegar. Það
er til lítils að reyna að telja
Navajoindíána á að leggjast á
spítala, það er fjölskylda hans
sem ræður þvi.
Það er mikið alvörumál að
segja Grikkja, að hann verði að
fara í rúmið og megi ekki vinna;
meiri tillitssemi er að segja það
við konu hans eða einhvern ná-
kominn, þannig að sjúklingurinn
komist ekki sjálfur í þann vanda
að þurfa að biðja um hjúkrun. Sá
siður Vesturlandabúa að leggjast
í rúmið þegar veikindi ber að
höndum, er sumsstaðar óþekktur.
Zuni-indíánar I Mexikó fara t. d.
ekki í rúmið fyrr en banastundin
nálgast. Það getur verið kvíðvæn-
legt fyrir slíkt fólk að fá skipun
um að leggjast í rúmið.
Oft veldur það læknum erfið-
leikum, að skoðun sjúklings eða
rannsókn er tekin sem lækning.
Ibúar Cookeyjanna í Kyrrahafi
voru áfáanlegir til að trúa öðru
en að notkun hlustpípu og berkla-
prófun væru lækning. Þeir gátu
ekki skilið, að þeir þyrftu frek-
ari lækningar við. Og allajafna
töldu þeir, að ein aðgerð — hvort
heldur um var að ræða skoðun
eða læknisaðgerð — hlyti að
nægja þeim til bata. Reyndist oft
erfiðleikum bundið að fá þá, sem
gerð voru á berklapróf, til að
koma aftur til skoðunar.
Mjög erfitt er að skýra fyrir
sumum þjóðum hvað við eigum
við með bakteríum og gerlum.
Amerískur læknir, dr. Heiser,
komst að því, að íbúar Filipps-
eyja trúðu þvi, að þeir gætu ráð-
ist gegn bakteríunum með Bolo
(einskonar snöru), af því að þeim
hafði verið sagt, að bakteríurnar
væru óvinir þeirra. I Indlandi
reyndist bezt að kalla sýklana
blátt áfram eitur. Það skildu
Indverjar, og með því móti varð
komizt hjá langdregnum bolla-
leggingum um það hvort bakterí-
urnar væru lífverur eða dautt
efni.
Baráttan gegn skordýrum, sem
eru sýklaberar, mætti andstöðu í
löndum búddatrúarmanna. En
Afríkumenn og Grikkir voru
hrifnir af því hvernig DDT gat
gereytt mýflugum og lús. Aftur
á móti voru íranskir bændur á-
hyggjufullir, þeir trúa því, að
sóttir og fár séu af guði sent til
að refsa mönnunum, og óttuðust,
Framhald á 2. kápusíöu.