Úrval - 01.06.1955, Qupperneq 10

8
ÚRVAL
ar söng, og fólk var á sífelldum
erli fram og aftur; vagnarnir
runnu og asnarnir þrömmuðu;
kiing, kling, kló! því það
voru á þeim bjöllur; lík voru
jörðuð með sálmasöng, og götu-
strákarnir skutu púðurkerling-
um. Það var heldur en ekki
f jörugt niðri á strætinu. Það var
einungis eitt hús, þar sem allt
var kyrrt og hljótt. Það stóð
beint á móti húsinu, sem út-
lendi lærði maðurinn bjó í. Ein-
hver hlaut þó að búa þar, því á
svölunum stóðu blóm og greru
svo ljómandi vel í sólarhitan-
um, en það hefðu þau ekki get-
að, nema þau væru vökvuð, óg
einhver hlaut þá að vera, sem
vökvaði. Dyrnar þar yfir frá
opnuðust líka, þegar á leið
kvöldið, en dimmt var þar inni,
að minnsta kosti í fremsta her-
berginu; lengra innan að ómaði
sönglist. Fannst lærða mannin-
um hún vera alveg dæmalaus, en
það gat nú vel verið, að það væri
eintóm ímyndun hans, því hon-
um þótti allt vera svo dæma-
laust ágætt þarna í heitu lönd-
unum, hefði sólin ekki verið.
Húseigandinn, sem lærði maður-
inn bjó hjá, kvaðst ekki vita,
hver sá væri, sem til leigu byggi
í húsi gagnbúa hans. Þar sæist
aldrei nokkur maður, og hvað
sönglistina snerti, þá þætti sér
hún vera fjarska leiðinleg. ,,Það
er eins og einhver sé að æfa
sig á einhverju lagi, sem hann
getur ekki komizt upp á, —
alltaf á sama laginu. „Ég skal
samt komast upp á það á end-
anum,“ veit ég hann muni segja,
en það verður samt aldrei, hvað
lengi sem hann leikur.“
Eina nóttina vaknaði lærði
maðurinn. Hann svaf fyrir opn-
um svaladyrum, vindblærinn
lyfti frá dyragluggatjaldinu, og
sýndist honum koma undarlega
mikil birta frá svölum gagn-
búans. Öll blómin voru sem log-
ar og lýstu í fegurstu litum,
og mitt á meðal blómanna stóð
fríð og fagurvaxin yngismey.
Það var líka eins og lýsti af
henni; það nærri skar í augu
hans, enda glennti hann þau
upj3 í meira lagi, er hann var að
vakna. Hann þaut í hendings-
kasti upp úr rúminu og var óð-
ara kominn að baka til við
gluggatjaldið, en yngismeyjan
var þá öll á burtu. Ljóminn
var horfinn, blómin lýstu ekki,
en stóðu í prýði sinni eftir
vanda, dyrnar voru opnar í
hálfa gátt, og langt inni ómaði
sönglistin svo blítt og fagurt.
Það var ómögulegt annað en að
ljúfar hugsanir vektust við
þann hljóm. Þetta var töfrum
líkt, hver bjó þarna? Hver var
rétti inngangurinn í húsið? í
neðsta gólfi var sölubúð við
sölubúð, og ekki gat það verið,
að alltaf væri gengið þar í gegn-
urn.
Eitt kvöld sat lærði maður-
inn úti á svölum sínum. Ljós
logaði í herberginu að baki
hans, og var því eðlilegt, að
skugga hans bæri á vegg gagn-