Úrval - 01.06.1955, Blaðsíða 110

108
TJR VAL
að kenna á því!“ En þarna voru
líka Norðmenn í hörkuáflogum
við landa sína og Skotar við
Skota, og návist Paddys bætti
sannarlega ekki úr skák.
Þá kom Adamson á vettvang.
Það var gaman að sjá báts-
manninn skakk leikinn. Hann
þreif í einn áflogasegginn, sem
var utarlega í þvögunni, það
heyrðist rokna dynkur og mað-
urinn lá hreyfingarlaus á þil-
farinu. Adamson teygði hramm-
ana lengra inn í hópinn og í
næstu andrá lá annar maður
kylliflatur. Enn einn var dreg-
inn úr úr þvögunni, en Adam-
son ávarpaði hann áður en
hann lét hann fara sömu leið:
„Ég vil ekki hafa neitt kyn-
þáttahatur um borð í mínu
skipi! “ Svo heyrðist aftur
dynkur. Þegar hann hafði tekið
sjö af berserkjunum þessum
tökum, hættu áflogin. Þeir, sem
Adamson hafði slegið niður,
fóru að hjarna við aftur, og ég
veitti því athygli — það hlýtur
að hafa verið tilviljun, af því
að Adamson var svo mjög á
móti kynþáttahatri — að þetta
voru sex Norðmenn og einn
Englendingur, en enginn Skoti.
Við hinir hlutlausu áhorfend-
ur og Adamson, ákváðum að
fá okkur hressingu þegar áflog-
in voru til lykta leidd, og því
fórum við upp í klefa Mansells,
og þar lauk þessum jólafagnaði.
Gyle var staddur hjá Mansell.
„Jæja, Adam, sigraðir þú líka
í ár ?“ spurði Gyle.
„Ég veit ekki hvað yrði um
þetta skip, ef ég yrði einhvern-
tíma undir,“ sagði Adamson.
„En þetta hafa annars verið
ágætis jól — rólegri en oft
áður.“
*
Læknir, sem gegnir störfum
í þúsundir mílna fjarlægð frá
sjúkrahúsi, hlýtur að eiga við
mikla örðugleika að etja. Tök-
um eitt dæmi, sem er mjög al-
gengt í hvalveiðileiðangri.
Einn dag, þegar stormur var
á, talaði skyttan á hvalveiðibát
nr. 6 við mig gegnum talstöð-
ina. Það hafði komið fyrir al-
varlegt slys um borð. „Stýri-
maðurinn flæktist í skutulslín-
unni, og neðri hlutinn á honum
er eins og hann hafi farið gegn-
um spikkvörnina."
Hvalveiðibáturinn sigldi með
fullri ferð í áttina til verk-
smiðjuskipsins, og við héldum
til móts við hann. Ég reyndi að
gefa leiðbeiningar gegnum tal-
stöðina, hvernig stöðva skyldi
blæðinguna og lækna lostið.
Það var orðið dimmt, þegar
báturinn lagðist að verksmiðju-
skipinu, og eitthvert versta veð-
ur, sem við höfðum lent í.
,,Ég mundi ekki reyna að
flytja særðan mann um borð í
kvöld,“ sagði Adamson við mig.
„Þessi sjógangur færi með hann.
Af hverju siglum við ekki suð-
ur í ísinn? Þar er miklu kyrr-
ara í sjóinn . . . Og kannske
vildir þú líka sjálfur vera með