Úrval - 01.06.1955, Qupperneq 12

10
ÚRVAL
um hafði hann allsæmilegan
skugga. Sneri hann þá heimleið-
is til hinna norðlægari land-
anna, og á leiðinni fór skugginn
dagvaxandi og var seinast orð-
inn svo langur og stór, að ekki
þótti á bætandi.
Lærði maðurinn kom nú heim
aftur og samdi bækur um það,
sem satt væri í heiminum, og
um það, sem gott væri og fag-
urt, og svo liðu dagar og svo
liðu ár, það liðu mörg ár.
Eitt kvöldið situr hann í her-
bergi sínu, og er þá drepið hægt
á dyr.
,,Kom inn!“ sagði hann, en
enginn kom. Hann lýkur upp,
og stendur frammi fyrir hon-
um maður nokkur fram úr lagi
magur, svo að honum varð und-
arlega við. Að öðru leyti var
maðurinn í sérlega fínum föt-
um. Það hlaut að vera einhver
maður af heldra tagi.
„Hver er sá, sem mér veitist
sú virðing við að tala?“ mælti
hinn lærði.
,,Já, þetta grunaði mig alt-
énd,“ sagði fíni maðurinn, ,,að
þér munduð ekki þekkja mig.
Ég er nú orðinn svo líkamleg-
ur; ég hef fengið almennilegt
hold og spjarir utan á mig. Yð-
ur hefur víst aldrei dottið í hug,
að þér munduð sjá mig svona
uppdubbaðan. Þekkið þér ekki
skuggann yðar gamla? Já, þér
hafið víst ekki haldið, að ég
mundi koma aftur nokkurntíma
framar. Mér hefur gengið mæta-
vel, síðan ég var hjá yður sein-
ast. Ég er í alla staði velmeg-
andi maður; skyldi ég þurfa að
kaupa mig lausan úr vistinni,
þá get ég það.“ Og um leið
hringlaði hann í heilli kippu af
dýrindis signetum, sem héngu
við vasaúrið hans, og smeygði
hendinni undir digra gullfesti,
sem hann hafði um hálsinn.
Demantssteinhring bar hann á
hverjum fingri, og stóð af dem-
öntunum tindrandi ljómi! Og
allt var þetta í raun og veru.
,,Ég get ekki áttað mig á
þessu,“ sagði lærði maðurinn,
„hvað er allt þetta?“
„Já, það er nú ekki neitt al-
gengt,“ sagði skugginn, „og þér
eigið nú ekki heldur sjálfur
neitt skylt við þetta algenga, og
hvað mig snertir, þá vitið þér,
að ég hef frá blautu barns-
beini fetað í yðar fótspor. Þeg-
ar yður sýndist, að ég hefði
þroska til að fara einn út í
heiminn, þá fór ég mína eigin
götu, og nú er svo komið, að
ástæður mínar eru Ijómandi
góðar, en það greip mig ein-
hverskonar löngun eftir að sjá
yður einu sinni áður en þér
deyið. Þér eigið sem sé að deyja.
Og svo vildi ég líka feginn sjá
aftur þessi lönd, því alténd þyk-
ir manni vænt um ættjörð sína.
Ég veit þér hafið nú aftur feng-
ið annan skugga; ber mér nokk-
uð að borga honum eða yður?
Þér gerið svo vel að segja til.“
„Nei, ert það þú?“ sagði lærði
maðurinn, „þetta er þó stór-