Úrval - 01.06.1955, Síða 95

LÆKNIR 1 HVALVEIÐILEIÐANGRI
93
fyrir utan — „eru úrhrak sjó-
mannastéttarinnar. Þeir græða
meira en ég. En aðeins ég, Man-
sell, veit allt um hvali og fram-
leiðslu hvallýsis. Ég hef stund-
að hvalveiðar í þrjátíu ár og ég
þekki alla hvali í heiminum með
nafni.“
Þegar hann þagnaði til þess
að draga andann, stakk ég upp
á því að við skyldum byrja á
skoðuninni.
„Það er óþarfi að skoða mig.
Ég hef verið skoðaður þrjátíu
sinnum, og í hvert skipti hefur
læknirinn hrist höfuðið og sagt:
„Vertu sæll, Mansell! Ég sé þig
aldrei aftur!“ Ég er hjartveik-
ur, geng með lungnaþembu, hef
drukkið of mikið, er með æða-
bólgu og magasár. En sjáðu
hérna — ég fékk vottorð hjá
bezta lækninum í Edinborg —
og hann er miklu betri læknir
en þú!“
Vottorðið var undirritað af
þekktum læknir, en ég ákvað
að skoða Mansell sjálfur. Ég
fann einkenni allra þeirra sjúk-
dóma, sem hann hafði nefnt,
auk margra fleiri, og ég fór að
velta því fyrir mér, hvernig ég
gæti talið þennan mann á að
hætta hvalveiðunum.
Mansell sá hvað mér bjó í
hrjósti. „Læknir,“ sagði hann
alvarlega, „gamlir hvalveiði-
menn eins og ég eru allir veik-
ir, en þeir gefast ekki upp, og
þeir kveina ekki heldur allir
-eins og unglingarnir. Ef maður
stundar hvalveiðar í tíu ár og
lifir það af, er hann sennilega
ódrepandi. Þú gefur honum
vottorð um að hann megi
stunda hvalveiðar til eilífðar,
og hann bregzt ekki trausti
þínu.“
Ég lét undan, af því að þetta
var í samræmi við reynslu mína
sem læknir. Ef maður þarf að
velja menn í erfitt starf, þá
velur maður ekki vandlega
þjálfaðan íþróttamann, sem
aldrei hefur tekið neinn sjúk-
dóm, heldur mann, sem hefur
fengið allskyns sjúkdóma — og
lifað þá af.
„Jæja, Mansell. Þú hefur þitt
fram.“
„Þakka þér fyrir, læknir,“
sagði Mansell. „Nú skal ég
segja þér dálítið. Ég fékk ekki
hitt vottorðið til þess að stríða
þér, heldur til þess að þú þyrftir
ekki einn að bera alla ábyrgð,
ef ég kynni að hrökkva upp af
í ferðinni . . . Nú ættum við að
fá okkur í staupinu. Mansell
borgar. Ég fékk stóran vinning
í hundahlaupinu í gær.“
Ég afþakkaði boðið. En þegar
Mansell var farinn út og kom-
inn í hóp félaga sinna, heyrði
ég það á háreystinni í þeim,
að þeir höfðu tekið boðinu með
þökkum. Ég gerði ekki ráð fyr-
ir að fleiri kæmu til skoðunar
þann daginn.
*
Frá Edinborg sigldi verk-
smiðjuskipið til Tönsberg í Nor-
egi, til þess að sækja norsku