Úrval - 01.06.1955, Side 15

SKUGGINN
13
hugsaði ég ekki út í það, en
ætíð, eins og þér munið, þegar
sól rann upp og sól settist, þá
varð ég svo undarlega stór; í
tunglskini lá við, að ég sæist
greinilegar en þér sjálfur. Ég
var þá ekki búinn að fá skiln-
ing á eðli mínu. I forsalnum
opnuðust hugskotsaugu mín, og
þá varð ég maður.
Fullþroskaður kom ég þaðan
út, en þér fóruð þá alfarinn úr
heitu löndunum. Ég skammað-
ist mín fyrir sjálfan mig eins og
ég var og stóð, þar sem ég nú
var orðinn maður. Mér lá á stíg-
vélum, mér lá á fötum — í
stuttu máli, mér lá á þessari
góðu litgljá, sem einkennir
manneskjuna. Ég segi yður það
svona í trúnaði, þér farið ekki
að setja það í neina bók, — ég
smaug að pilsi kryddbrauðs-
sölukonunnar og undir því faldi
ég mig. Konukindinni datt ekki
í hjartans hug, að hún hefði
svo mikið að geyma. Fór ég
nú ekki út, fyrr en kvöldsett
var orðið, og var ég svo á reiki
um strætin í tunglskininu. Ég
teygði mig langt upp eftir
múrnum; það kitlaði mig svo
þægilega í bakinu; ég hljóp upp
og ofan, gægðist inn um hæstu
glugga, inn í salinn og upp á
þakið. Ég gægðist þar inn, sem
enginn getur gægzt, og ég sá
það, sem engir aðrir sáu, það,
sem enginn átti að sjá. Ljót
er hún annars þessi veröld. Ekki
vildi ég vera manneskja, ef það
nú ekki einu sinni væri álitið,
að það væri einhver fremd í
að vera það. Ég sá það, sem
enginn lifandi maður mundi
ímynda sér, — hjá konunum,
hjá mönnunum þeirra, hjá for-
eldrunum og hjá blessuðum
börnunum; — ég sá,“ sagði
skugginn, ,,það, sem enginn
mátti vita, en sem þeir allir
vilja svo fegnir vita, en það er
illt um nágranna sinn. Hefði
ég haldið úti fréttablaði, þá
hefði það víst orðið lesið. En ég
skrifaði ekki fréttablað, heldur
skrifaði ég þeim til hverjum í
sínu lagi, og stóð af því mikill
ótti í öllum þeim borgum, þar
sem ég kom. Þeir urðu svo
hræddir við mig, og þeim þótti
svo vænt um mig; prófessorarn-
ir gerðu mig að prófessor,
skraddararnir gáfu mér ný föt,
enda er ég nú heldur en ekki
vel f ataður; myntmeistarinn
myntaði handa mér peninga, og
konurnar sögðu að ég væri svo
fallegur, — og varð ég svo sá
maður, sem ég er, og nú ætla
ég að kveðja. Hérna er nafn-
miðinn minn; ég bý sólarmeg-
in og er ætíð heima þegar rign-
ir.“
Að svo mæltu fór skugginn.
„Þetta er þó merkilegt,“ sagði
lærði maðurinn.
Svo leið ár og dagur, og kom
þá skugginn aftur.
„Hvernig gengur?“ segir
skugginn.
,,Æ!“ sagði lærði maðurinn,
„ég er að rita um hið sanna og
hið góða og hið fagra, en eng-