Úrval - 01.06.1955, Side 18

16
tTRVAL
hvað út af fyrir mig sérstak-
lega.“
„Hvað er þetta?“ hugsaði
kóngsdóttirin, „skyldi mér þá
vera batnað? Böðin hérna eru
ágæt. Vatnið hefur á okkar tím-
um stórfurðulegan kraft. En ég
fer ekki héðan, því nú fer að
verða skemmtilegt hér. Þennan
ókunna mann lízt mér sérlega
vel á. Bara að skeggið hans
spretti ekki, því þá fer hann
héðan.“
Um kvöldið dönsuðu þau í
danssalnum stóra, kóngsdóttir-
in og skugginn. Hún var létt, en
hann var enn léttari; slíkan
dansara hafði hún aldrei þekkt.
Hún sagði honum, frá hvaða
landi hún væri, og hann kannað-
ist við landið, því hann hafði
verið þar, en þá var hún ekki
heirna. Hann hafði gægzt inn
um gluggana, hátt og lágt, hann
hafði séð hvað eina, og var hon-
um því svo létt um svörin, að
kóngsdóttirin varð steinhissa.
Hann hlaut að vera allra manna
vitrastur í heimi. Hún fékk svo
mikla virðingu fyrir þekkingu
hans, og þegar þau dönsuðu í
annað sinn, þá varð hún ást-
fangin, og það fann skugginn
vel, því það lá við, að hún blíndi
alveg í gegnum hann. Dönsuðu
þau svo ennþá einu sinni, og
var þá rétt komið að henni að
segja það, en hún var stillt og
gætin. Hún hugsaði um lönd sín
og ríki og allan þann lýð, sem
hún átti yfir að ríkja. ,,Vitur
maður er hann,“ sagði hún við
sjálfa sig, „gott er það, og ljóm-
andi vel dansar hann, það er
líka gott. En skyldi hann nú
hafa grundaða þekkingu? Það>
er eins gott að prófa hana.“ Og
tók hún þá smám saman að
leggja fyrir hann spurningar, og
þær svo þungar, að hún mundi
ekki sjálf hafa getað leyst úr
þeim. Varð þá skugginn undar-
legur í framan.
„Þessu getið þér ekki svar-
að,“ mælti kóngsdóttirin.
„Þetta er í barnafræðum mín-
um,“ sagði skugginn, ,,ég helcl
jafnvel, að skugginn minn þarna
við dyrnar gæti leyst úr því.“
„Skugginn yðar!“ sagði
kóngsdóttirin, „það væri þó>
heldur en ekki merkilegt.“
,,Ég segi ekki fyrir víst, að
hann geti það,“ sagði skugginn,
,,en vel gæti ég ímyndað mér
það. Hann hefur nú fylgt mér
í svo mörg ár og tekið eftir,
— ég gæti ímyndað mér það, en.
með leyfi yðar hátignar vildi
ég benda yður á, að honum þyk-
ir svo mikil fremd að því að
vera talinn maður, að það verð-
ur að fara með hann eins og
hvern annan mann, ef vel á að
liggja á honum, en þess þarf,
ef hann á að geta svarað vel.“
„Þetta líkar mér,“ sagði
kóngsdóttirin. Því næst fór húm
til lærða mannsins við dyrnar
og talaði við hann um sólina og
tunglið og um mennina, hvern-
ig þeir eru bæði hið ytra og
innra, og svaraði hann öllu vei
og viturlega.