Úrval - 01.06.1955, Qupperneq 59

SÝNISKAFLAR tJR „ESSAIS“
57
sjúkdómseinkenni aldar, sem
gengin er úr skorðum. Hvenær
höfum vér skrifað eins mikið
og nú á þessum vandræðatím-
um ? Hvenær skrifuðu Rómverj-
ar eins mikið og á hnignunar-
tíma sínum? . . .
Lífsmæti.
Orðatiltæki eins og „dægra-
stytting“ og „að stytta sér
stundir“ bera vitni lifnaðarhátt-
um þess fólks, sem ekki metur
líf sitt meira en að láta það
renna sér úr greipum, láta
það hverfa burt, og lifir í fá-
fræði um það og lætur það fara
lönd og leiðir, af því að það er
því til byrði og nýtur ekki
trausts þess; en ég veit, að líf-
ið er öðruvísi, mér finnst það
bæði dýrmætt og þægilegt, jafn-
vel nú, þegar lífi mínu er tekið
að halla. Því að náttúran hefur
látið oss það í té, búið því svo
hagstæð kjör, að vér getum
sjálfum oss um kennt, ef það
er oss byrði og rennur oss
gagnslaust úr greipum. Og þó
bý ég mig undir að missa það
án eftirsjár, ekki af því að það
sé mér erfitt og ógeðfellt, held-
ur af því að það er eðli þess
að koma og fara. Það er list
að kunna að njóta þess: ég nýt
þess helmingi betur en aðrir, því
að lífsnautnin fer eftir því
hvern áhuga vér sýnum henni.
Einmitt nú, þegar ég sé ævi-
þráð minn styttast, ætla ég að
f jölga þáttum hans. Ég ætla að
stöðva flughraða lífsins með því
að grípa það tveim höndum.
Því skemmra sem lífið verður,
því meiri dýpt og fyllingu verð
ég að gefa því.
Aðrir finna blessun fullnægj-
unnar og meðlætisins. Það geri
ég einnig, en ég fer ekki hratt
yfir: maður verður að horfa á
þessi fagnaðarefni, njóta þeirra,
hugsa um þau til þess að sýna
þakklæti, er verðugt sé þeim,
sem gaf oss þau. Þetta fólk
nýtur annarra gæða á sama hátt
og svefnsins: það þekkir þau
ekki. Til þess að svefninn gengi
mér ekki undir eins úr greip-
um, fannst mér á sínum tíma
hyggilegt að láta vekja mig af
honum til þess að geta séð hon-
um bregða fyrir.
Ég sekk mér niður í full-
nægju en læt mér ekki nægja
að narta í hana; ég kanna hana
og bý hugann undir að meðtaka
hana. Er mér ró í huga? Er
einhver losti, sem ertir mig?
Þá meina ég ekki skynfærum
mínum að njóta þess, ég sekk
mér niður í það af allri sál
minni, ekki til þess að hún gefi
sig því algerlega á vald, heldur
til þess að henni líði vel, ekki
til þess að hún glati sér, heldur
til þess að hún finni sig þar
aftur . . .
Um mig get ég því sagt, að
ég elska lífið og nýt þess eins
og guði þóknaðist að gefa oss
það. Ég óska þess ekki, að
oss komi til að skorta nauð-
þurftir í mat og drykk, eða að
vér viðhöldum lífinu með því