Úrval - 01.06.1955, Qupperneq 113

LÆKNIR I HVALVEIÐILEIÐANGRI
llt
Efnafræðingarnir gerðu líka
daglega athugun á hvallýsinu,
til þess að tryggja gæði fram-
leiðslunnar, þeir rannsökuðu
einnig fjörefnainnihald hvalaf-
urðanna; og þeir tóku mjög
hart á allri vanrækslu og ágöll-
um. Þegar allt kom til alls, áttu
þeir tæplega skilið þá fyrirlitn-
ingu, sem Burnett gamli sýndi
þeim.
Ekki hafði verið ætlazt til
að vertíðinni lyki fyrr en 16.
apríl, en dag nokkurn í marz
kom Gyle inn í borðsalinn og
veifaði skeyti frá Alþjóðalegu
hvalveiðinefndinni: „Herrar
mínir! Allar veiðar eiga að
hætta á miðnætti næstkomandi
sunnudag.“
Allir urðu daufir í dálkinn
við þessa frétt. Ákvörðunin um
þessi skjótu vertíðarlok hlaut
að stafa af því, að búið væri
að veiða hinn ákveðna fjölda
steypireyða ■—■ 16 þúsund —
löngu á undan áætlun. Það
þýddi að aðrir leiðangrar höfðu
farið fram úr áætlunum sín-
um, en við höfðum hins vegar
ekki náð okkar áætlun.
En enn voru eftir sjö dagar
af veiðitímanum — og hvílíkir
dagar! Allir kepptust við af
fremsta megni. Skytturnar
æddu um allan sjó. Það voru
sjaldan færri en fjórir hvalir
í einu á þilfarinu, hvort sem
var á degi eða nóttu.
Þegar vikan var hálfnuð hafði
stritið borið nokkurn ávöxt.
Að því er lýsið snerti vorum
við undir áætlun, en fórum
fram úr áætlun í framleiðslu
mjöls og annarra afurða, og
það þýddi tvöföld þóknun á.
hverja smálest, sem umfram
var.
Á miðnætti á sunnudaginn
var öllum hvalveiðibátunum
skipað að hætta veiðum og
koma með þá hvali, sem þeir-
hefðu skutlað. Svo einkennilega
vildi tii, að enda þótt nóttin
væri dimm og þungur sjór,
tókst flestum skyttunum að
hæfa hval rétt fyrir miðnættið.
Þegar bátarnir höfðu dregið-
hvalina til verksmiðjuskipsins,
tóku þeir eldsneyti og sigldu
síðan áleiðis til Suðux--Georgíu,
þar sem þeir áttu að fá nauð-
synlegar viðgerðir og liggja
yfir veturinn.
Daginn eftir var stefnan tek-
in í norður. Skyndilega birtist
áhöfnin vopnuð öxum, klauf-
járnum og allskonar verkfær-
um. Allir voru hörkulegir og
ákveðnir á svipinn.
Adamson huggaði mig með
því, að ekkert alvarlegt væri á
seiði. Þetta var ekki uppreisn,.
heldur árlegur viðburður á
hverju verksmiðjuskipi — þ.að
átti að fara að rífa timburpall-
inn á þilfarinu, sem hvalurinn
hafði verið skorinn á. Undir
forustu Adamsons, sem sveifl-
aði stærstu öxi, sern ég hef séð,
rifu mennirnir pallinn, gegn-
sósa af blóði og grút, og köst-
uðu brakinu fyrir borð. Eftir-