Úrval - 01.09.1963, Síða 155

FRJÁLST LÍF
167
Þær hristu hausinn reiðilega í
áttina til okkar.
Að.stæðurnar voru mjög var-
hugaverðar. George klifraði upp
á þakið á jeppanum og stóð þar
með riffil i hendi og beið þar, á
meðan filamæðurnar liéldu á-
fram reiðilegum mótmælum sín-
um. Siðan tók hjörðin að mjak-
ast löturhægt burt eftir óratíma,
að þvi er okkur virtist.
Þetta var dýrleg sjón. Þessar
risaskepnur gengu í einfaldri
röð. Þær létu ungana einnig
þramma í röðinni. Gekk hver
ungi beint á undan móður sinni,
svo að hún gæti verndað hann.
Fílarnir skóku risavaxna hausa
sína reiðilega i áttina til okkar,
þegar þeir héldu burt.
A hverju tré og hverjum runni
umhverfis okkur var krökkt af
hræfuglum, og strax og hættan
af fílunum var um gerð gengin,
tók George að svipast um eftir
bráðinni, sem dregið hafði hræ-
fuglana að stað þessum. Brátt
fann hann skrokk af nýdrepnum
hirti. Umhverfis skrokkinn var
ljónaslóð. Filahjörðin hafði aug-
sýnilega truflað Ijónið við mál-
tíðina, þvi að það hafði étið
mjög lítið af skroklcnum.
Ilafði það verið Elsa, sem
drepið hafði hjörtinn? Staður
þessi var langt frá hennar venju-
legu veiðslóðum, og það hefði
verið hættulegt uppátæki fyrir
hana að ráðast gegn þessari
stóru skepnu, sem vó 400 pund
og hafði ógnvekjandi horn, og
vernda samtímis hvolpa sína,
meðan á viðureigninni stæði.
Við vorum þess fullviss, að Elsa
hefði ekki lagt í slíkt, nema hún
hefði verið banhungruð.
Þegar við komum aftur til
tjaldbúðanna, gáfum við Elsu
merki með því að skjóta af riffli
en hún sást ekki þá nótt. Næsta
dag létti okkur mjög, þegar við
sáum hana með hvolpa sina uppi
á stóru klettunum við bæli sitt.
Hún kastaði sér strax á George
og ætlaði að sundurkremja hann
með blíðuhótum sínum. Siðan
varpaði hún mér um koll, en
hvolparnir horfðu forvitnislega
á veiðureignina.
Þegar til tjaldbúðanna kom,
gáfum við þeim æti, og kepptu
þau um það með græðgislegu
urri og vel útilátnum höggum.
Litlu-Elsu geltk bezt að bjarga
sér, og það endaði með því, að
hún dró skrokkinn burt með sér,
en bræður hennar sátu hungr-
aðir eftir. Þeir báru sig svo
aumlega af hungri, að við vorum
tilneydd að gefa þeim annan
skrokk.
Kvöld þetta lagðist Elsa á sinn
venjulega stað uppi á jeppa-
þakinu. Hvolparnir voru venju-
lega athafnamestir á þessum
tíma sólarhringsins, en i stað