Úrval - 01.09.1963, Síða 157

FRJÁLST LÍF
169
klettunum stóru, voru þau Elsa
og Jespah komin á undan okkur
George, en Litla-Elsa og Gopa
drógust aftur úr. Jespah varð
mjög áhyggjufullur, og hann
æddi fram og aftur til þess að
reka á eftir systkinum sínum og
halda hópnum saman, þangað
til móðir hans stanzaði loks og
leyfði okkur George að komast
fram úr. Þannig myndaði fjöl-
skyldan einn heilstæðan hóp að
nýju. Á eftir nuddaði hún sér
við hné okltur, líkt og hún væri
að þakka okkur fyrir að haí/.
skilið vísbendingu hennar.
Þegar hvolparnir urðu hálfs
árs gamlir þann 20. júlí, hélt
George upp á afmælið með þvi
að skjóta akurhænu. Litla-Elsa
lagði hana undir sig og hvarf
með hana inn í runnana. Bræður
hennar reiddust lienni og eltu
hana, en þeir sneru aftur sigr-
aðir. Siðan veltust þeir hvor
um annan þveran niður sand-
brekku og lentu ofan á móður
sinni. Hún lá þá á bakinu með
lappirnar beint upp i loftið. Hún
greip þá báða og hélt hausum
þeirra i kjafti sér, þangað til
þeim tókst loks að losna og klípa
í rófu hennar.
Siðan léku þau sér saman
drykklanga stund. Að því búnu
gekk Elsa rólega til mín og
faðmaði mig að sér, likt og hún
vildi sýna mér, að hún vildi
ekki hafa mig út undan. Jespali
reiddist þessu augsýnillega, þvi
að hann tók nú að elta mig og
nálgaðist mig ógnvænlega, í
hvert sinni er ég sneri baki i
hann. En í hvert skipti sem ég
sneri mér beint að honum, stanz-
aði hann og leit vandræðalegur
og óviss á mig.
Síðan virtist hann hafa fundið
lausnina á vandræðaástandi
þessu: Hann ætlaði sér bara að
hverfa! Hann gekk beint út í
ána og lagöi af stað yfir að hin-
um bakkanum. Elsa þaut af stað
á eftir honum. Boran-Svertingjar
höfðu nýlega verið að stunda
veiðiþjófnað þarna í nágrenn-
inu. Ég áleit því svæðið hinum
megin árinnar hættulegt og
hrópaði: „Nei, nei!“ En viðvör-
un mín var árangurslaus. Elsa
og systkin Jespah héldu áfram
að elta hann. Nú vorum við eklci
lengur í vafa um, að þau höfðu
öll viðurkennt forystu lians.
Þegar þau sneru loks aftur,
fékk Elsa sér blund með höfuðið
í kjöltu mér. Þetta þoldi Jespah
ekki Hann læddist að okkur og
tók að klóra fætur mína með
hvössum klónum. Ég gat ekki
hreyft fæturnar vegna þess,
hversu þungt höfuð EIsu var,
svo að ég reyndi að halda aftur
af honum með því að teygja
hönd mína hægt i áttina til hans.
Hann beit hana leiftursnöggt,