Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 8

6
URVAL
upp jafnóðum með auknum inn-
lögum við New York tíankana. En að
réttu lagi ætti skuldunauturinn að
tapa að sama skapi og lánardrott-
inninn auðgast", segir herra Rueff.
GEIGVÆNLEGAR
AFLEIÐINGAR.
Þetta getur sýnzt mjög skynsam-
legt, en það er blekking. Það er
hætta á að afleiðingarnar af slíku
yrðu svo ægilegar, að fáir muni
treysta sér til að horfast í augu við
þær. Þegar ríki kemst í gjaldeyr-
isskuld og dregur úr eyðslu, segir
Rueff, að verðlag og kaupgjald
lækki og útflutningurinn verði bet-
ur samkeppnishæfur. í raun og veru
gerist þetta ekki á þennan hátt.
Verðlag og kaupgjald lækkar ekki,
heldur fara atvinnurekendur á
hausinn og atvinnuleysingjum
fjölgar.
Upp úr 1930 var Þjóðverjum neit-
að um greiðslufrest á skuldum sín-
um. Eftir því sem Rueff heldur
fram, þá kom þarna að því að þeir
yrðu að rétta við fjárhaginn, og
reyndar fór svo að greiðslujöfnuð-
inum varð snúið til jafnvægis og
heldur betur. Það varð reyndar á
kostnað þess að af fimmtán millj-
ónum vinnandi manna urðu þrjár
og hálf milljón atvinnulausir. Það
þarf ekki að segja söguna lengra, en
þetta veldur því að menn óttast
Rueff.
Meðan ekki verður hirun þess
peningafyrirkomulags sem nú er, er
lítil hætta á að hugmyndir hans nái
fram að ganga. Dollarinn er eini
gjaldmiðillinn sem bundinn er við
gulleign, og það er auðvitað, að
Bandaríkjamenn ætla sér alls ekki
að fella gengið. En ýmsar blikur eru
á lofti.
Seint í janúar áttu fulltrúar frá
10 helztu iðnaðarlöndum og alþjóða-
peningastofnuninni að hittast í
London til að ráða ráðum sínum
um framtíðina. Náist þar ekki sam-
komulag eða niðurstaða sem mark
verði tekið á, eru miklar líkur til
að þeim ríkjum fjölgi sem skipa sér
undir merki Rueff gullbera.
YFIR VATNASKILIN.
Ekki hefur enn verið tekin á-
kvörðun um það í hvaða mynd hin
nýja peningaeining skuli vera, né
á hvern hátt hún skuli bundin við
gullið, né heldur hvernig ákvörð-
unarvaldinu um þessi efni skuli fyr-
ir komið. Engu að síður gera sumir
þeir sem þarna ganga á undan, sér
vonir um að nú á þessu ári verði að
minnsta kosti lögð fram bráða-
birgðaáætlun og að allar leiðir liggi
nú til gullsins.
Fyrir tveimur árum þýddi ekki
að orða þessi mál við helztu pen-
ingamenn Efnahagsbandalagsins. En
nú ræða þeir þau af kappi, enda þótt
Bandaríkjamönnum hafi mistekizt
að rétta við greiðsluhalla sinn.
En hvað sem því líður þá er líka
sú hætta á ferðum að jafnvel þótt
áætlun Rueffs muni ekki þykja tæk
í heild sinni, þá kunni svo að fara að
gullverðið hækki engu að síður sér
á parti. Af þessu mundi leiða snögg
hækkun á söluverði 'gullsins, og
jafnframt mundu safnararnir upp-
skera ávöxt iðju sinnar. Að vísu
mundu stórbankarnir heldur kjósa
að varðveita ágóða sinn en eyða