Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 117

HLAUPTU BURT, LITLA STÚLKA
boð til hennar. Hún hélt ennþá
áfram að krefjast þess, að ég yfir-
gæfi hana ekki eitt augnablik. Hún
neitaði jafnvel að heimsækja
ömmu sína og afa, þau Nönu og
Papa, sem bjuggu skammt frá, nema
ég kæmi með. Það mátti enginn
annar fara með hana þangað, og
ekki dugði, að þau sæktu hana. Ég
talaði um þetta við mömmu, og við
komumst að þeirri niðurstöðu, að
þetta gæti ekki gengið svona leng-
ur.
„Skríddu mottuna á enda, og svo
skal ég aka þér heim til mín í bíln-
um mínum,“ sagði mamma einn
daginn við Debbie litlu, þegar hún
var að hjálpa mér við að þjálfa
hana í skriðæfingum. Debbie skreið
mottuna á enda, og mamma bar
hana út í bílinn.
Debbie var ekki búin að vera í
fangi hennar í hálfa mínútu, þeg-
ar hún byrjaði að æpa og hrópa
og heimta, að ég kæmi.
„Ó, viltu, að ég komi líka?“
spurði ég kæruleysislega og slóst í
hópinn. Næsta dag viðhöfðum við
sömu aðferð. En nú leið lengri tími,
þangað til hún hrópaði á mig. í
þetta skipti tókst mömmu að kom-
ast alveg út að hliði, áður en ópin
byrjuðu. Að viku liðinni byrjaði
Debbie ekki að heimta mig, fyrr en
hún var komin alla leið heim til
mömmu. Og að tveim vikum liðn-
um fékkst hún til þess að borða
kvöldmat heima hjá ömmu sinni,
án þess að ég væri viðstödd.
„Ég er alveg fullorðin eins og
Mark,“ sagði hún montin, þegar
mamma skilaði henni heim.
115
HRÓS OG AÐFINNSLUR
Ég var steinhissa á því, hve vel
okkur hélt áfram að ganga við
lestrarkennsluna. Debbie var ekki
lengi að læra 100 orð með undra-
verðum hraða. Heimili okkar leit
nú út eins og vísindasafn. Allt var
merkt, hurð, ljóstæki, gluggi, gólf-
teppi, stigi, lampi, borð, ísskápur.
Alls staðar gat að líta pappaspjöld
og límbönd, hvert sem litið var.
Þegar Debbie settist að hádegis-
verðarborðinu, sagði bollinn henn-
ar „bolli“ og mimnþurrkan hennar
sagði „munnþurrka“. Þegar hún bað
um epli í ábæti, fékk hún fyrst
spjald með orðinu „epli“, og svo
fékk hún eplið.
En það sköpuðust alveg óvænt
vandkvæði við lestrarnámið, þeg-
ar við komum að orðinu „þetta“.
Hingað til höfðu öll orðin, sem ég
hafði kennt Debbie að lesa, verið
hlutkennd, þ.e. tákn fyrir eitthvað
áþreifanlegt eða þá einhvern ákveð-
inn verknað. „Epli“ var matur, sem
var borðaður, og að „borða“ var
það, sem gert var við „epli“. En
hvernig er hægt að útskýra hið
óhlutkennda orð „þetta“ fyrir barni,
sem er nýlega orðið þriggja ára?
Orðið „þetta“ vék því ekki frá
okkur næstu fjóra dagana. Það var
viðstatt við matarborðið. „Þetta“
varð að flugvél, járnbrautarlest,
bíl og skóflu. „Þetta“ þaut í gegn-
um loftið, hékk niður úr loftinu og
dansaði um allt herbergið. En allt
kom fyrir ekki.
Annaðhvort varð að hætta lestr-
arkennslunni eða ég varð að leggja
þetta fyrir á einhvern annan hátt.
Ég keypti stóra örk af gulum aug-