Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 29

AÐ KYNNAST RAUNVERULEIKANUM
27
er að eiga, — og ekki helmingur af
því étinn. Hún þokar því aðeins
nokkra sentimetra í hverju taki.
Hún togar af öllu afli, en verður að
gefast upp másandi og blásandi.
Hún sleppir takinu, og lítur síðan
með blóðuga skoltana til hrædýr-
anna en þau eru kyrr á sama stað.
Þau eru eins og myndastyttur,
hreyfast ekki úr stað, og bíða fær-
is.
Séð gegnum Afríkugler, þá eru líf
og dauði hvort öðru óleysanlega
bundinn. Þarna er gnægð af lífi, en
dauðinn er jafnan á næsta leiti og
er þáttur í því, sem gerist, en er
hvorki gleymdur né falinn eins og
gerist þar sem siðmenntunin ræð-
ur. Hvert sem litið er, má sjá merki
hans. Hvítnuð bein veiddra — og
étinna — dýra skreyta hverja hæð
eins og blómskrúð. Hauskúpur fall-
inna antílópa teygja horn sín upp
úr grasinu, sveigð eins og festa
mætti á þau hörpustrengi, og eru
þögull minnisvarði um hina stuttu
ævi, sem skjótur endir varð þarna
á.
Lífið verður þarna ekki hægara
við það, að dauðinn er sífellt ná-
lægur, en nálægð hans gerir sam-
fylgd hans við lífið svo skýra og
augljósa. Líf ljónanna elzt á lífi
sebradýranna, sem grasið bíta. Örn-
inn vakkar yfir hylnum þar sem
eru fiskar og froskar, en þeir lifa
á skordýrum. Hvert dýr fylgir eðli
sínu og reynir að halda við lífi sínu
og halda lífi, með því að verjast
eða fella bráð, og þannig heldur
hringrásin áfram.
Þegar ferðalangur snýr aftur frá
þessum Austur-Afríkuslóðum,
finnst honum hann hafa verið á
sínum rétta stað í alheimi, sem dýr
á meðal dýra og hafa öðlazt mikla
endurnæringu af þessum nýju
tengslum við alheiminn. Áður voru
það trúarbrögðin, sem fylltu bilið,
með því að skapa mönnum lotn-
ingu fyrir hinum dularfullu kröf-
um nátturunnar, en svo komu vís-
indin og skýrðu málið, og þá fóru
sumir að halda, að þeir væru alls
megnugir og að ekki væri nú annað
eftir en að beita mættinum.
Að kynnast raunveruleikanum að
nýju er eins og heilnæm viðbrigði.
Þau koma eins og léttir, því að hver
þau sannindi sem mann grunar, en
finnur síðan, veita manni slíkan
létti. Og þegar við förum að sjá
þetta, þá sjáum við einnig fleira en
það eitt, sem þarna var leitað lausn-
ar á. Margt sem áður var gleymt
og grafið, kemur nú fram í dags-
ljósið. í óbyggðum hásléttunnar
finnum við aftur tengsl okkar við
náttúruna og við dýrin, og einhver
innri rödd segir okkur, að við séum
niðjar alheimsins, stjarna himins og
trjáa jarðar, og eigum rétt á okkur
í ríki hins mikla heims.
Ef þessi tengsl sem við skynjum
við dýrin eru raunveruleg og ó-
svikin, þá er þessi endurnýjun,
sem við verðum fyrir í návist
þeirra líklega ennþá merkilegri en
okkur hefur getað grunað. Dýrin
eru mönnum nauðsynleg, enda þótt
hann sé nýstokkinn út úr einhverj-
um fornsöguöldum, enda verður
slíkri sjón naumast með orðum
lýst. Það er helzt að mann langi til
að grípa einhvern oddlaga stein og
rissa með honum mynd á bergvegg