Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 37

HVAR SAT SÍMON STÍLÍTA?
35
sér stað um aðra þá staði í Austur-
löndum hinum nálægari, sem ferða-
menn koma umvörpum að skoða,
fær staður þessar margar heim-
sóknir af fólki úr nágrenninu, sem
lítur svo á að kirkjan og Símon
stílíta, sem hún er vígð, sé stolt
þessa héraðs.
Gestur á heimili okkar hafði gefið Diönu litlu 10 krónur, og nú upp-
hófust miklar umræður um það, hvað hún skyldi gera við peningana.
„Hvers vegna gefurðu Rauða Krossinum ekki peningana?" spurði
pabbi.
„Mér datt það nú líka i hug", sagði sú litla hugsi. „E'n ég held, að ég
láti heidur rjómaíssalann gefa Rauða Krossinum peningana."
Það ætti ekki að þurfa að draga úr okkur móðinn ,þótt við efumst
um eitt og annað. Heilbrigðar spurningar halda trúnni virkri. 1 rauinni
getum við ekki öðlazt trú, sem á djúpar rætur, nema við byrjum á
þvi að efast. Sá sem trúir án nokkurra vangaveltna eða umhugsunar, býr
ekki yfir mikilli trú.
Helen Keller.
Ef æskan vissi það og ellin gæti það!
Þegar við höfum sætt okkur við það versta, þá höfum við ekki lengur
neinu að glata. Og slíkt hefur það alveg ósjálfrátt í för með sér, að við
höfum allt að vinna.
Maður skýrir frá reynslu sinni á þessu sviði með eftirfarandi orðum:
„E'ftir að ég hafði horfzt í augu við hið versta og sætt mig við það, fann
ég tafarlaust til léttis og einhvers konar friðar, sem ég hafði ekh' fund-
ið til dögum saman. Og upp frá því varð ég fær um að hugsa af viti."
Það virðist vera vit í þessu. Er ekki svo?
En samt hafa milljónir manna lagt líf sitt í rúst í ofsareiði gagnslausra
umbrota og ringulreiðar, vegna þess að þeir hinir sömu neituðu að
horfast i augu við hið versta og sætta sig við það, neituðu að draga úr
hinum slæmu afleiðingum staðreyndanna og bæta hlutskipti sitt, neituðu
að bjarga því, sem bjargað yrði.
í stað þess að reyna að reisa líf sitt úr rústum að nýju, hófu þeir
biturt og ofsafengið einvígi við reynsluna .... og enduðu sem fórnar-
lömb þess óæskilega sálarástands, sem nefnist þunglyndi.
Dale Carnegie.