Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 121

HLAUPTU BURT, LITLA STÚLKA
119
eða í allra augsýn. Við ætluðum að
láta okkur það engu skipta, þótt fólk
glápti á okkur. Við ætluðum að
binda endi á ferðina og snúa aftur
heimleiðis, ef einhver tæki að mögla
og kvarta eða sýndi skort á ábyrgð-
artilfinningu.
Og næsta mánuðinn heimsóttum
við skemmtigarðinn Disneyland í
Los Angeles, San Francisco og stór-
an búgarð í Colorado, og alltaf
héldum við þjálfun Debbie áfram,
hvar sem við vorum stödd hverju
sinni. Þetta reyndist oft erfitt í
framkvæmd, en börnin fundu allt-
af einhvert ráð, hversu erfiðar sem
allar aðstæður voru. Erfiðast var
að þjálfa Debbie, meðan beðið var
eftir flugvélum. Þá reyndi sannar-
lega á góðan samstarfsvilja. Þau
Betty og Ricky fóru á undan til þess
að leita að heppilegum stað í flug-
stöðinni, þar sem einhverjar mott-
ur eða borð var að finna, sem
Debbie gæti gert skriðæfingar sín-
ar á. Wendy og Patti höfðu uppi á
veitingasalnum og pöntuðu mat fyr-
ii alla fjölskylduna. Mike sá um
farmiðana, og ég leit eftir Debbie.
í þyrluflugstöð nálægt Disneyland-
garðinum breyttum við löngum
bekk í æfingaborð, en í flugstöð-
inni á Los Angelesvellinum notuð-
um við borð í lestrarsal Christian
Sciencesafnaðarsamtakanna. í járn-
brautarlestinni á leið til Denver í
Colorado fndum við heppilegt æf-
ingaborð við skenkiborðið í útsýnis-
vagninum og gott skriðrými eftir
ganginum í setustofunni í sama
vagni. Betty var sú, sem helzt hafði
orð fyrir okkur. Hún var nokkurs
konar blaðafulltrúi, og kynnti þjálf-
unarkerfið öllum þeim, sem virtust
hafa hinn minnsta áhuga á að
hlusta á hana.
Það var fullt af börnum á bú-
garðinum í Colorado, og einn vin-
sælasti leikurinn var Limbo. Eitt
kvöldið spurði tómstundaleiðbein-
andinn Debbie, hvort hún vildi
verða með í Limbokeppninni.
Debbie varð alveg himinlifandi.
Hún fór í röðina með hinum börn-
unum, þegar þau fóru undir limbo-
stöngina, elti hún þau á fjórum fót-
um. Hin börnin í keppninni sýndu
alveg aðdáunarverða tillitssemi
gagnvart henni, jafnvel 2-3 ára
smábörn. Þau biðu með stakri þol-
inmæði eftir því, að Debbie kæm-
ist á leiðarenda, og klöppuðu henni
lof í lófa, þegar hún var komin í
mark. Debbie naut nú þeirrar á-
nægju í fyrsta skipti á ævinni að
mega taka þátt í hópleikjum og
keppni.
Við eyddum 10 dásamlegum dög-
um þarna á búgarðinum, og þá var
leyfið okkar næstum alveg á enda.
Þetta hafði verið alveg dásamlegt
sumarleyfi. Þjálfun Debbie hafði
ekki eyðilagt neitt fyrir neinum,
heldur hafði hún gert þetta allt svo-
lítið skemmtilegra, vegna þess að
það hafði reynt meira á hugvit okk-
ar fyrir bragðið. Nú tóku börnin
enn meira lifandi þátt en áður í
þjálfunaráætlun Debbie. Þau gerðu
sér grein fyrir þörfum hennar og
vandamálum og lögðu fram sitt
bezta til þess að hægt væri að gera
það, sem gera þurfti.
Við komum heim, skömmu áður
en fellibylurinri Cleo skall yfir
Florida. Ég hafði alltaf haldið fast