Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 22
20
stóran sal, sem á að taka 20.000
manns og notast, þegar páfinn
veitir fjöldaáheyrnir sínar. Komié
var fyrir rafmagnsrafölum, nýtízku
símaskiptiborðum og rafreiknivél-
ÚRVAIi
um í páfagarði, svo að þar ríkir nú
virkara starfslíf en áður.
„Kirkjan er ekki safn minninga,"
segir Páll páfi. „Hún er lifandi sam-
félag.“
REYKMERKI:
Ég stóð ásamt bróður mínum í biðröð í anddyri Hæstaréttar og beið
þess að komast inn. Ég var að reykja likt og fleiri i röðinni. Bróðir minn
sagði mér þá, að hann hefði séð skilti, þegar við gengum inn, og á því
hafi staðið: „Engar reykingar." En ég benti honum þá á fjölmargar,
risastórar steinkrukkur, fylltar sandi.... og vindlingastúfum. Að lok-
um spurði ég varðmanninn í anddyrinu að þessu.
„Ljúkið bara vindlingnum yðar frú,“ sagði hann. „En hafið það samt
i huga framvegis, að skiltin eru fyrir fólk, sem kann að lesa. öskubakk-
arnir hérna eru fyrir þá, sem kunna það ekki.“
M.V.F.
Ung kona, sem virtist hafa náð sér nokkurn veginn eftir uppskurð,
var á leið með móður sinni til læknis, sem hafði eftirlit með henni. Þær
fóru i bifreið og ók móðirin. Móðirin stanzaði úti fyrir lækningastof-
unni, unga konan opnaði hurðina og ætlaði að stíga ósköp varlega út.
En hún féll máttleysislega aftur á bak i sætinu. „Ég er víst ekki orðin
eins sterk og ég hélt“, stundi hún upp. „Þú verður víst að hjálpa mér.“
Móðurinni dauðbrá. Hún flýtti sér að bílhurðinni, greip hönd dóttur
sinnar og reyndi að tosa hana varlega út úr bílnum. „Svona, svona“,
sagði hún, „varlega, varlega. Við skulum hjálpast að við þetta.“
Það var ekki fyrr en í þriðja skipti, er hún reyndi að toga hana upp
úr sætinu og út úr bílnum, að þeim kom til hugar að losa um sætisbelt-
ið, sem bundið var utan um ungu konuna.
Frú Mims.
Fulltrúi vátryggingarfélagsins við væntanlegan viðskiptavin, sem
hann er að reyna að selja líftryggingu: „Látið mig nú ekki hræða yður
til þess að taka fljótfærnislega ákvörðun. Þér skulið nú sofa á þessu
í nótt. Og ef þér vaknið I fyrramálið, látið mig þá vita.“
Denver Register.
Litla telpan bað mömmu sina um að hneppa fyrir sig kjólnum, en
mamma hennar svaraði, að hún yrði að gera Það sjálf, því að hún væri
svo önnum kafin.
Það kom þykkjusvipur á Þá litlu, og hún hrópaði upp!“ „Ja, hérna, ég
veit bara ekki, hvað ég gerði, ef ég hefði ekki sjálfa mig!“