Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 122

120
URVAL
í þá skoðun, að allt yrði að víkja
í’yrir þjálfun Debbie, en ég mátti til
með að slaka til, eftir að fellibylur-
inn hafði ætt yfir og skilið eftir allt
á ringulreið. Ég gaf mig því ekki að
henni sem ella, fyrr en allt var
komið í lag í húsinu á nýjan leik.
Loks var ég reiðubúin til að snúa
mér aftur að þjálfuninni af fullum
krafti, en þá var Debbie búin að
skiþta um skoðun.
Aðalorrustan hófst, þegar við
byrjuðum aftur magaskriðæfing-
arnar.
„Ég ætla ekki að skríða“, sagði
Debbie alveg ákveðin.
„Þú verður að skríða, góða mín“,
sagði ég enn ákveðnari. „Og það er
allt og sumt.“
Debbie æpti og orgaði, og ég æpti
á móti, og spennan jókst með hverju
augnablikinu. Að lokum sneri
Debbie sér frá mér og sagði með
óskaplegri fyrirlitningu: „Ég hata
þig mamma. Ég hata þig, og ég
ætla að hlaupa burt að heiman."
Við skynjuðum báðar samtímis,
hversu fáránleg þessi orð hennar
voru.
„Hlauptu burt, litla stúlka,
hlauptu bara burt“, sagði ég „og
þá máttu ekki aðeins hætta maga-
skriðæfingunum, heldur skal ég
færa þér tunglið á silfurdiski í
kaupbæti."
Eftir að við höfðum hlegið dátt að
þessu, batnaði skapið á ný, og við
tókum aftur til óspilltra málanna
við skriðæfingarnar.
„ÞÚ SKALT EKKI
FLÝTA ÞÉR UM OF.“
Næstu sex mánuðina fór Debbie
hægt, en stöðugt fram á öllum svið-
um. Mest áherzla var enn lögð á
skrið á maga og einnig á fjórum fót-
um, og starfsfólk Domanstofnunar-
innar var stöðugt að finna nýjar-
aðferðir til þess að stuðla að aukn-
um framförum hennar á því sviði.
Fyrst urðum við að búa til 18 feta
langan sandkassa og láta hana
skríða á maganum eftir honum
endilöngum. Þegar henni hafði tek-
izt það, var okkur sagt að búa til
mjóan, 8 feta langan kassa úr
krossvið. í botninum skyldi vera
svampgúmmí. Hann átti að vera
mjög grunnur, og yfir hann átti
svo að strengja snæri fram og aft-
ur, svo að hún yrði að skríða mar-
flöt eftir honum og gæti ekki reist
höfuðið frá botni kassans. svo að
nokkru næmi. Þannig yrði hún
neydd til þess að ýta sér áfram með
fótleggjunum í stað þess að toga
líkama sinn áfram með handleggj-
unum.
Debbie var auk þess látin halda
áfram með magaskriðæfingarnar.
Hún var látin skríða á maganum
aftur og aftur „á sama stað“, þ.e.
gera skriðhreyfingarnar án þess að
skríða áfram eftir gólfinu. Hún lá
á grúfu á svampgúmmímottu og
átti að lyfta hnénu og beygja það
alveg upp að mitti. Okkur var sagt
að byrja með 10 slíkar hreyfingar
fyrir hvora hlið fyrsta daginn og
bæta síðan við einni á hverjum
degi, þangað til við værum komin
upp í hundrað á dag. Við Debbie
vorum báðar farnar að hata þessar
,,skriðstaðæfingar“ ofboðslega,
löngu áður en við vorum komnar
upp í þá tölu. Oft varð ég gripin al-