Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 28

26
ÚRVAL
að hætti frummanna, og láta þar
við sitja.
Það slær þögn á þann, sem stend-
ur frammi fyrir nashyrningi. Hvað
er að segja ljótur, eða fagur ef ein-
hverjum dytti í hug að nefna það
orð, þegar slíkur gripur er annars-
vegar? Það sem manni hlýtur að
koma í hug, er, að það er ein af
hinum furðulega fjölbreyttu mynd-
um lífsins, sem þarna birtist.
SÉÐ GEGNUM AFRÍKUGLER.
Aldrei hef ég skynjað eins glöggt
þessi áhrif hins óþrotlega lífs-afls
og meðan ég var að fylgjast með
ferðum dýranna í hinum mikla
Serengeti-þjóðgarði. Stórar hjarðir
gnú- og gazellu-antílópa og sebra-
dýra flytja sig eftir árstíðum í leit
að betri högum. Fyrstu nóttina, sem
við vorum þarna, voru sebradýrin
sífellt að koma að tjaldinu okkar,
og var hljóð þeirra líkast hunds-
gelti. Daginn eftir fórum við að gá
að þeim miklu fylkingum gnú-antí-
lópa, sem við höfðum frétt að væru
á hreyfingu. Þegar ég fór að horfa,
þóttist ég í fyrstu ekki sjá annað
en tré, en þegar ég lít í sjónauk-
ann, sé ég að þetta eru ekki tré,
heldur herskarar af gnú-antilópum.
Þær voru þarna á beit, með kipring
í gráu faxinu, og stundum spruttu
þær upp snögglega og dreifðust, en
allar þó í sömu átt frá þeim hnappi,
sem þær mynduðu meðan þær voru
kyrrar. Þarna lutu þær einhverju
ókunnu náttúrulögmáli, einhverj-
um upprunalegum eðliskrafti.
Frammi fyrir þessum öldugangi lífs-
ins hlýtur maður að standa furðu
lostinn.
Og það fer ekki hjá því, að í
slóð þessara mörgu antílópa og
sebradýra fylgja ljón, hýenur og
sjakalar og leggjast á hin þróttminni
dýrin, hin yngstu og hin elztu, sér
til viðurværis.
Til þess að fá nokkra hugmynd
um ægimátt ljónsins, þarf maður
helzt að geta fylgzt með því, þegar
það rennur á bráð sína. Og til þess
að finna dauða bráð horfðum við
ekki yfir sléttuna, heldur um loftið
yfir henni,— því að þar eru hræ-
fuglarnir. Við tókum eftir einhverj-
um dökkum flyksum í loftinu yfir
hæð nokkurri í fjarska og afréðum
að fara þangað. Þegar þangað kem-
ur, sjáum við, að þar eru margir
hrægammar með blágráa vængi að
garga hver upp í annan, jafnframt
því sem þeir kroppa i hræið af
dauðu sebradýri, og hýena stend-
ur einnig yfir því og er að rífa og
kippa í einn gangliminn, með sterk-
legum kjálkum sínum.
Skyndilega kemur ljónynja fram
úr kjarrinu, og er þó ekki mjög
snör í hreyfingum, því að hún er
með troðinn kvið eftir átið. Hún
staldrar við andartak, og dillar þó
langri rófunni eins og í viðvörun-
arskyni. Síðan reisir hún hausinn,
stekkur að hrædýrunum og lætur
skína í berar tennurnar. Hýenan
snautar í burt, en gammarnir blaka
vængjum, lyfta sér eða flögra lít-
siðmenningin hafi sljógvað marga
fyrir þeirri þörf. Víðast hvar eru
óbyggðirnar í hættu, og yrði þeim
ekki borgið og myndu menn missa
öll tækifæri til að láta gamm eðlis
síns geisa um ókunna stigu. Það