Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 101

HLAUPTU BURT, LITLA STÚLKA
99
ar þessu var öllu saman lokið, sofn-
aði hún strax.
Þegar Debbie var orðin hálfs
annars árs gömul, fór ég með hana
í frekari skoðun í Almennings-
sjúkrahús Massachusettsfylkis, sem
ýmsir álíta vera bezta sjúkrahús
heims, hvað snertir rannsóknir og
lækningar á sviði heilalömunar.
Heimili okkar er suður í Florida,
og þessi langa ferð til Boston var
í rauninni mikil þrekraun. Þegar
þangað var komið, bjuggum við
mæðgurnar saman í sömu sjúkra-
stofu í 3 daga. Og við vorum báð-
ar hræddar og taugaóstyrkar.
Deibbie leyndi ekki þessum til-
finningum sínum fyrir neinum, en
læknarnir létu sem þeir yrðu ekki
varir við vanlíðan hennar og gerðu
á henni allar mögulegar prófanir.
Þegar þeim var loks lokið, kváðu
þeir upp úrskurð sinn. Og hann
reyndist vera fremur uppörvandi.
Mér var sagt, að Debbie hefði al-
veg meðalgreind og hún yrði örugg-
lega skólahæf, kannske jafnvel í
námi með börnum, sem hefðu að
öllu leyti eðlilegan þroska. Aðal-
vandamál hennar mundi ekki verða
fólgið í því að læra að tala, og þeir
sögðu, að það væru jafnvel mögu-
leika rá því, að hún gæti farið að
ganga með fæturna í spelkum eftir
nokkur ár.
Strax og ég kom frá Boston, fór
ég að fara með Debbie í fleiri ferða-
lög. Hin stjórnlausa hegðun henn-
ar á sjúkrahúsinu hafði fært mér
heim sanninn um það, að hún þyrfti
að komast í snertingu við fólk ut-
an heimilis síns. Ég hafði að mestu
leyti haldið henni heima á heimili
okkar fyrstu 14 mánuðina. Það hafði
verið auðvelt að sannfæra sjálfa
sig um, að það væri bezt. Ég sagði
sem svo við sjálfa mig, að Debbie
væri svo veikburða, að það væri
rangt að gera sér leik að því, að
hún kæmist í snertingu við sótt-
kveikjur. Það var erfitt fyrir mig
að viðurkenna, að sú, sem ég var
að vernda, var í raun og veru ég
sjálf.
Því var nefnilega þannig farið,
að hver, sem sá Debbie litlu, gat
samstundis séð, að hún átti við
ýmsa erfiðleika að etja. Höfuð
hennar hékk niður, hún var rang-
eygð, og svipur hennar var lífvana.
Fólk sagði stundum við mig: „Ósköp
er þetta syfjuð, lítil stúlka!“ Því
gekk bara gott eitt til að orða þetta
þannig. En stundum voru athuga-
semdir fólks ekki svona varfærnis-
legar.
Við Mike ákváðum að meðhöndla
Debbie sem eðlilega þroskað barn
þrátt fyrir allt hvíslið og athuga-
semdirnar. Við vissum, að við yrð-
um að losa hana við byrði okkar
eigin ótta og veita henni sömu ást,
sömu tækifærin og jafnvel sama
agann og við höfum veitt hinum
börnunum okkar. Við urðum að
veita henni sömu viðurkenningu og
öðrum börnum okkar.
Eftir ferðina til Boston reyndum
við að styrkja fætur hennar með
æfingum, en hinar einu raunveru-
legu framfarir hennar um . þetta
leyti voru á sviði orðaforðans. Hún
bætti við nýju orði með nokkurra
daga millibili og fyllti okkur þann-
ig miklum fögnuði. (Nú gat hún
kallað í systkin sín með nafni, og