Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 14

12
hanzkana og batt á sig trefil og
stökk niður úr vagninum. Hann
hafði ekki gengið nema nokkur
skref með fram lestinni, þegar hann
fann til óþæginda og á samri stundu
varð honum ljóst, hvað skeð hafði.
— Guð minn góður, tautaði
hann, — guð minn góður!
Hann tautaði þessi orð þar til
hann næstum æpti þau, og tók síð-
an til fótanna eftir brautarsporinu
til baka. Hann hrasaði og hruflaði
sig, en hann skeytti því engu, ekki
heldur þegar hann sneri á sér úln-
liðinn. Einu sinni datt hann svo illa,
að hann var nokkra stund að rísa
á fætur. Hann gerði krossmark fyr-
ir sér og brast í grát. Honum var
lióst að það myndi taka hann
klukkustund að komast alla leið til
baka til Balvano, en hann vonaði
að hjálpin bærist svo fljótt, að ein-
hverjum yrði bjargað.
Þó hann hefði gert ráð fyrir að
ferðin tæki hann ekki nema
klukkustund reyndist hann vera
miklu lengur, því að honum var
ógreiðfært eftir brautarteinunum.
Hann varð að stökkva milli þver-
slánna og stundum varð hann að
handstyrkja sig eftir teinunum.
Hann fleiðraði sig og það blæddi
víða úr honum, en hann skeytti því
ekki heldur paufaðist stanzlaust
áfram.
Michele Palo sá ljósin í Balvano
kl. 2,50 eftir miðnætti, og var það í
sama mund og Salonia stöðvarstjóri
hafði klifið upp í eimvagninn og
var að halda af stað. Palo fann
hvernig teinarnir titruðu undir fót-
um hans, þegar eimvagninn var að
halda af stað, og hann veifaði lugt-
ÚRVAL
inni, sem hann hélt á í gríð og erg
og hrópaði út í myrkrið: „Aiuto!
Þar. Uppi í göngunum. Þau eru öll
dauð! Þau eru öll dauð! Inni í göng-
unum. Sono tutti morti!“
Hin hræðilegu öskur Palo, kváðu
við í kyrri nóttinni og Salonia
heyrði þau og stöðvaði samstundis
eimvagninn, sem ekki var kominn
á fulla ferð. Hann klifraði eins
hratt og honum var unnt niður úr
stjórnklefanum og hraðaði sér í átt
til Ijóssins en þegar hann kom
þangað hafði Palo fallið um koll
og lá á milli teinanna. Hann kom
með herkjum upp orðunum: „Sono
tutti morti“, tautaði hann skjálf-
andi, „þau eru öll dauð, þau eru
öll dauð, Guð hjálpi þeim, þessar
veslingssálir, já, þau eru öll dauð.“
I stjórnlausri örvæntingu gróf
Palo andlit sitt við brjóst Salonia og
grét. Salonia var orðlaus og undr-
andi. Hann vissi ekki hverju hann
átti að trúa og hann lofaði mann-
inum að gráta. Salonia hafði ekki
heyrt neinn hávaða, sem benti til
áreksturs og ekki heldur hróp um
hjálp. Hafði hemlamaðurinn misst
vitið? Ef lest 8017 hafði farið út
af sporinu, þá myndi hávaðinn af
því hafa borizt langar leiðir í hinni
kyrru fjallabyggð.
Salonia studdi Palo áleiðis til
stöðvarinnar og þar var hann lagð-
ur á bekk og látinn endurtaka sögu
sína eftir beztu getu og það varð
öllum þeim, sem viðstaddir voru,
Ijóst, að hann var að segja sann-
leikann.
Það var að byrja að daga og far-
ið að móa fyrir hrikalegu landslag-
inu í grárri morgunskímunni. Kl.