Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 108

106
ÚRVALi
þau skynjuðu það á einhvern hátt,
að það var að gerast eitthvað in-
dælt í lífi þeirra.
Fyrstu árékstrarnir.
Hinir fjölskyldumeðlimirnir, þau
Wendy, 11 ára, Ricky, 9 ára og Patti,
8 ára, létu spurningarnax dynja
yfir okkur, þegar við komum fljúg-
andi heim frá Florida. Hvað sögðu
þeir hjá Domanstofnuninni um
Debbie? Hve langur tími mundi
líða, þangað til hún gæti farið að
ganga? Mundi hún verða algerlega
eðlileg? Eftir að ég hafði útskýrt
fyrir þeim þjálfunarkerfi það, sem
beita skyldi við Debbie, settust
þau öll á gólfið og skoðuðu öndun-
argrímuna og marglitu vasaljósin
og veltu vöngum yfir öllum þeim
leiðbeiningum, sem ég hafði skrifað
hjá mér. Þau voru svo áhugasöm,
að það lá við, að ég fyndi upp á
einhverjum verkefnum fyrir þau
nú þegar, bara til þess að gera þau
ánægð.
Öll fjölskyldan safnaðist í kring-
um borðið næsta morgun, þegar við
hófum hina raunverulegu þjálfun.
Þau vildu ekki missa af neinu. En
Debbie byrjaði að æpa, strax og
við hófumst handa. ,,Eru þessi
hreyfingakerfi sár?“ spurðu þau öll
vonsvikin í bragði. „Nei, hún finnur
alls ekkert til við þessar æfingar",
sagði ég. En Debbie hélt áfram að
æpa og barðist um á hæl og hnakka,
þegar ég reyndi að halda henni
kyrri. „Sum börn sofna jafnvel,
meðan verið er að kenna þeim eitt-
hvert hreyfingakerfi!“ hrópaði ég
og reyndi að yfirgnæfa óp Debbie.
Okkur létti öllum, þegar hinar fyr-
irskipuðu 5 mínútur voru liðnar.
Og ég tók Debbie ofan af borðinu.
Ég lenti í sams konar orustu við
hana, þegar það var kominn tími
til þess að setja á hana öndunar-
grímuna í fyrsta sinni. Debbie var
alveg meinilla við, að eitthvað væri
sett yfir munn hennar og nef. Hún
æpti, reif í grímuna og reyndi jafn-
vel að bíta mig í höndina. „Hún
venst þessu smám saman“, sagði
ég hughreystandi við áhorfendur
mína, sem voru ósköp hnuggnir á
svipinn.
Debbie barðist gegn sérhverri til-
raun minni allan daginn. Það var
alveg sama, hvað ég reyndi. Hún
vildi ekki fara á gólfið, hún vildi
ekki horfa á marglitu geislana, og
hún neitaði jafnvel að taka upp,
blýant, sem ég lét á gólfið. í hvert
skipti sem ég lét hana á borðið til
þess að kenna henni hreyfinga-
kerfi, barðist hún um á hæl og
hnakka eins og tígrisungi. Wendy
sagði við mig með fyrirlitningu í
röddinni, þegar ég lagði Debbie
litlu alveg úttaugaða í rúmið um
kvöldið: „Þetta er engin þjálfun.
Þetta eru bara pyndingar.“
Það dró alls ekkert úr mótþróa
Debbie næsta dag. Orðaforði henn-
ar, sem hafði verið 200 orð, hrað-
minnkaði nú og varð loks að einu
allsherjar neii. Annað fékkst ekki
upp úr henni. Það var næstum al-
gerlega ómögulegt að reyna að beita
nokkru hreyfingakerfi við hana.
Hún tók ekki neinni þjálfun. Hún
sleppti sér alveg, áður en við vor-
um búin að leggja hana á borðið.
Og þegar við byrjuðum svo að
reyna við hreyfingakerfið þrátt