Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 106

104
hluti í pappírspoka og láta Debbie
síðan þekkja þá í sundur með snert-
ingunni einni saman. Síðan átti ég
að auka fjölda hlutanna, eftir því
sem henni fór fram, og þá átti ég
að hafa hlutina minni, eftir því sem
dugnaður hennar yxi.
Það var um meiri erfiðleika að
ræða á sviði sjónar, heyrnar og
beitingu handanna. Við áttum að
kenna Debbie að nota þumalfingur
og vísifingur sem griptengur, er
ynnu saman. Var okkar ráðlagt að
láta hana tína upp smápeninga,
rúsínur eða jafnvel kökumola og
láta hana einnig gera tilraunir til
þess að mála með stórum lit. Einnig
áttum við að láta hana hella bolta
úr einum bolla í annan til þess að
reyna að fá hendur hennar til þess
að vinna saman í sem beztu sam-
ræmi.
Debbie hafði verið mjög rangeygð
og hafði slíkt verið lagað töluvert
með uppskurði, en nú var okkur til-
kynnt, að sá árangur gæti ekki orðið
varanlegur, vegna þess að það var
ekkert að sjálfum augum Debbie,
heldur var vandkvæðanna að leita
í sjálfum heilanum. Aðferðir þær,
sem nú átti að beita við augu henn-
ar og sjónskynjun, mundu krefjast
miklu meiri vinnu og þolgæða en
uppskurður, en það var líka vonazt
til þess, að árangurinn yrði varan-
legri.
Einn af þjálfunarsérfræðingunum,
töfrandi japönsk stúlka, Taki Moore
að nafni, sýndi mér ýmsar æfingar
með vasaljósum, sem sendu frá sér
geisla í ýmsum litum, Miðuðu æf-
ingar þessar að því, að samræma
ÚRVAL
sjónina á báðum augunum innbyrð-
is, svo að hún gæti skynjað dýpt.
Þar að auki var mér sagt að örva
sjónskyn Debbie á allan hátt, til
dæmis með því að láta mála her-
bergið hennar í skærum litum og
hafa inni ýmsa litríka og fallega
hluti. Okkur var skýrt frá því, að
samræming augnanna og þannig
sjónin yrði því betri, þeim mun
meira sem hún notaði augun.
En mestu vandamál Debbie voru
á hreyfisviðinu. Þjálfunarsérfræð-
ingurinn, sem fjallaði um þennan
hátt þroska hennar, hét Bob Custer.
Hann útskýrði það fyrir okkur, að
skaddaður miðheili gæti ekki
stjórnað líkamanum við hreyfingar
þær, sem eðlilega þroskað barn
gerir hverja af annarri, en það
hættir að skríða og fer smámsaman
að ganga. Því væri nauðsynlegt að
hafa þessar hreyfingar fyrir barninu
og kenna henni þessi hreyfings-
kerfi utan að, fá hana til þess að
líkja eftir hreyfingum annarra,
þangað til hún væri búin að læra
þær utan að og gerði þær sömu
hreyfingar síðan næstum ásjálf-
rátt við vissar aðstæður. Ég skildi
ekki, við hvað hr. Custer átti, fyrr
en hann lagði Debbie á skoðunar-
borðið. Ég stóð við enda borðsins
og hélt lófunum að vöngum Debbie.
Mike stóð öðrum megin, en Custer
hinum megin. Þeir héldu í sinn
hvorn handlegg og fótlegg Debbie.
Með því að hreyfa þannig höfuð
hennar, handleggi og fótleggi með
sömu hreyfingunum á kerfisbund-
inn hátt fram og aftur, fengum við
hana til þess að „skríða á staðnum",
án þess að hún skriði áfram, þ.e.