Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 62
60
ÚRVAL
ÁIN ER MANNSKÆÐ.
Við áttum nokkra góða daga í
Iquitos, og fór vel um okkur. Á
morgnana vöknuðum við oftast við
skrækina í páfagaukum fyrir utan
herbergisgluggann okkar, eða við
það að lúðrasveit fór að leika þjóð-
söng Perúmanna, sem aldrei tekur
enda, eða þá við dyninn í flutninga-
flugvél sem flýgur upp og niður
með fljótinu. Einn morguninn tók-
um við okkur far til Belén, sem
er þorp og viðskiptamiðstöð við
Iquitos. Þar standa hús á niðurrekn-
um staurum úti í sjálfu fljótinu.
Eitt kvöldið fórum við með rauð-
um hraðbáti í ferð um fljótið til
að skoða betur. Áin er þarna um
27 metrar á dýpt og hátt á annan
kílómetra á breidd, straumurinn er
harður, einir sex hnútar eða meira,
og ber með sér margt sem þarf að
varast. Áin er mjög varasöm. Fálli
maður útbyrðis af gufuskipi, var
okkur sagt að engin tilraun væri
gerð til að bjarga honum því að
straumhraðinn er of mikill. Og niðri
í ánni morar allt af hrökkálum,
krókódílum (aligatorum) og öðrum
óskemmtilegum kvikindum.
Við sigldum fram og aftur í hinu
undarlega grænleita skini. Eftir án-
um var hægt að komast hvert sem
var, fannst mér, án þess þó að kom-
ast á nokkurn áfangastað. Hvar-
vetna reis hitabeltisgróðurinn á báð-
ar hendur eins og háar beðjur. Við
fórum oft marga kílómetra án þess
að sjá mann eða vegsummerki
manna. Hér var eins og jörð og vatn
rynnu saman í eitt eða að aðgrein-
ing þessara frumefna væri ekki full'
ger. Grænleitt húm féll á, og bakk-
ar frumskógafljótsins urðu ekki
lengur greindir frá endurspeglun
þeirra í kyrra vatninu. Framundan
okkur risu eyjar úr dökkvanum en
við vorum ekki viss um hvort þetta
væru eyjar eða skuggar þeirra eða
hver veit hvað.
Á þessum slóðum finnur maður
hinn eiginlega anda Perús, land
sem mókir í hálfsvefni, undirokað
af margra alda kúgun, skuggalegt,
einmanna — og ógnandi í fegurð
sinni.