Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 126

124
ÚRVAL
gætuð þið stefnt öll því í voða, sem
þið hafið áorkað.“
Rödd hans varð mýkri að nýju,
og hann ræddi breytingarnar, sem
nú skyldu verða á þjálfun Debbie.
Aðalbreytingin var fólgin í hreyfi-
æfingunum. Nú áttum við að grípa
um fót Debbie, en ekki um fótlegg-
inn, o gsnúa vsolítið upp á um ökkl-
ann um leið. Nú varð einnig að
lækka hæðina á magaskriðkassan-
um, þannig að hún hefði enn minna
rúm að skríða á, þ.e. gæti alls ekk-
ert lyft sér upp. Þannig átti að
neyða hana til þess að ýta og spyrna
fastar með fótunum til þess að
komast áfram. Glenn stakk upp á
því, að við héldum þessum æfingum
áfram næstum allan daginn, maga-
skriðæfingum, skriði á fjórum fót-
um og skriðhreyfingum í kyrrstöðu.
Nú var viðtalinu lokið, og við yfir-
gáfum stofnunina umvafin dýrðar-
Ijóma.
Mike tók á móti okkur á flug-
vellinum næsta morgun. Síðar lét
hann spurningunum rigna yfir okk-
ur. Hann spurði miklu frekar sem
faðir en læknir. „Sagði Glenn ykkur
í raun og veru, að Debbie mundi
byria að ganga innan árs? Mickey,
segðu mér sannleikann, segðu mér,
hvað þér finnst í raun og veru.
Heldurðu, að hann hafi rétt fyrir
sér?“
,,Já“, svaraði ég, „við munum
sigra ásamt Debbie.
ÞAÐ ER HÆGT AÐ HALDA f
BARNIÐ MEÐ ÞVÍ AÐ SLEPPA
HENDINNI AF ÞVÍ.
Við Mike hættum nú að einblína
á vandamál augnabliksins og fórum
að hugsa um framtíðarhorfur
Debbie. Hingað til hafði öll við-
leitni okkar beinzt að því að hjálpa
henni til þess að laga sig að fötlun
sinni. Nú yrðum við að byrja að
kenna henni að laga sig að hæfi-
leikum sínum og nýta þá. Á mjög
stuttum tíma yrði Debbie nú að
iæra að umgangast aðra en skyld-
menni sín. Hún varð að læra um
ábyrgðartilfinninguna, sem var skil-
yrði fyrir hinu nauðsynlega sjálf-
stæði eðlilegs 5 ára barns.
Sumarmánuðurnir, er í hönd fóru,
veittu mér gnægð tækifæra til þess
að koma Debbie í kynni við önnur
börn, fara með hana í heimsóknir
og koma henni sem oftast í tengsl
við fólk utan heimilisins. Við höfð-
um ákveðið, að nú skyldi fjölskyld-
an ekki eyða sumarleyfinu saman
í einum hóp, heldur skyldu börnin
fara sitt í hverja áttina, en við
Debbie verða einar eftir heima. Og
ég útvegaði henni nú nýja leik-
félaga á hverjum degi.
Þessi hugmynd mín um nokkurs
konra ieikskóla heima hjá mér virt-
ist ætla að reynast vel í fram-
kvæmd. Það leið ekki á löngu, þar
til Debbie hætti að verða áhorf-
andi að leikjum hinna barnanna og
ég fór að taka þátt í gamninu. Og
roér til mikillar undrunar vakti fötl-
un hennar enga sérstaka athygli
barnanna. Þau tóku henni sem heil-
um og óskiptum félaga alveg af-
dráttarlaust.
Systir mín kom heim úr sumar-
leyfi í byrjun ágúst og kom í
heimsókn í „leikskólann." Þetta er
stórkostleg hugmynd", sagði June.
„Það er verst, að það er ekki hægt