Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 39

ÞAÐ ER EINHVER AÐ FYLGJAST MEÐ ÞER
37
borga milljónir dollara fyrir aug-
lýsingar sínar í sjónvarpinu og
þannig verður allt það, sem í sjón-
varpinu birtist að breytast um-
svifalaust í dollara.
Af þessu verður mikið af sjón-
varpsefni tínt saman af ruslahaugn-
um á þeim forsendum, að þetta
vilji mikill hluti sjónvarpsnotend-
anna sjá. Ef skoðanakannanirnar
sýna, en þær eru byggðar á mjög
litlu úrtaki, að eitthvert efni sé
vinsælt hjá þessu fámenna úrtaki,
þá virðast sjónvarpsstöðvarnar trúa
skoðanakönnuninni fullkomlega.
Það er nú að koma í ljós, að hið
lélega sjónvarpsefni, sem byggt er
á skoðanakönnunum af þessu tagi,
er að flæma fjöldan allan frá sjón-
varpstækjum sínum. Ein stofnun,
(Louis Harri) hefur fullyrt, að
greinilegt sé, að með þeirri ört-
vaxandi menntun, sem eigi sér stað
í Bandaríkjunum, sé fólk sífellt að
verða óánægðara með hið lélega
útvarpsefni. Háskólaborgarar sætta
sig ekki við, að tínt sé í þá eitt-
hvert rusl af sorphaugum þjóðfé-
lagsins, og skólaæskan ekki heldur,
einkum er það áberandi með aldurs-
flokkinn 21 árs til 35 ára, að hann
hefur ekki jafnmikla ánægju af
sjónvarpinu og sömu árgangar fyrir
fáum árum.
Þessi skoðanakannanastofnun full-
yrðir einnig að sjónvarpið sé nú
vinsælast í smábæjum og meðal
fólks með lágmarks menntun, og
síðan fólks, sem komið er á efri ár,
yfir fimmtugt eða eldra, og loks
fólks með litlar tekjur.
Af þessu er eðlilegt að draga þá
ályktun, að núverandi kerfi til
rannsóknar á því, hvað sjónvarps-
notendur vilji í rauninni sjá, sé
ekki nægjanlega öruggt eða hald-
gott. Og í áframhaldi af þessu vakn-
ar sú spurning, hvernig þetta kerfi
sé. Erum við, Bandaríkjamenn,
ekki skynsemisgæddar verur, eins
og oft mætti álykta af sjónvarps-
efninu, eða viljum við í rauninni
allt annað efni, en það sem okkur er
sýnt og byggt á skoðanakönnunum?
Niðurstöður stofnunar, sem tók
að sér fyrir nokkrum árum að rann-
saka hvaða raunverulegt hald væri
í skoðanakönnunum, eins og þær eru
nú framkvæmdar, vakti svo mikla
furðu, að Útvarpstíðindin gátu ekki
stillt sig um að spyrja:
„Er kerfi það, sem notað er við
skoðanakannanir orðið svo úrelt, að
heita megi, að skoðanakannanirnar
séu algerlega þýðingarlausar, eða
kannski verra en það.“
Við þessa rannsókn á hvernig
skoðanakönnun væri framkvæmd í
sambandi við sjónvarpsefni, kom
margt óvænt í ljós.
Nielsen stofnunin, sem er ein af
þeim stærstu fór þannig að, að hún
kom fyrir tækjum í sambandi við
sjónvörp 1100 heimila á svæði þar
sem 57 milljónir sjónvarpstækja
voru. Þetta þýddi það, að hver
„Nielsen fjölskylda“, var fulltrúi
fyrir nærri 52 þúsund aðrar fjöl-
skyldur. Nokkrir af þessum „út-
völdu“, voru vægast sagt mjög ein-
kennilegt fólk. Ein húsmóðirin, sem
væntanlega hefur þá verið talin
fulltrúi 52 þús. annarra húsmæðra,
hafði ekki jafnmikið yndi af nokkru
sjónvarpsefni, eins og kúrekaþeys-