Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 25

AÐ KYNNAST RAUNVERULEIKANUM
23
sýn við heimsmenninguna, þar sem
við ökum í heitu moldrykinu eftir
frumstæðum vegum á daginn, en
setjum upp tjöld okkar á kvöldin
og kyndum varðeld í svala hita-
beltismyrkursins fram á nótt.
Það hefur löngum verið haft á
orði, að Afríka væri land hinna
miklu andstæðna. Dæmi um það eru
hinar miklu hitabreytingar sem
geta orðið frá einum tíma sólar-
hrings til annars á hásléttum Kenyu
og Tanganjiku. Um hádegið iðar
hið létta loft hásléttunnar af hita
og þurrki, og skóglausar hæðirnar
skrælna undir rykmóðunni. Það er
eins og hitinn bylgist um loftið, og
ef einhversstaðar bólar á grænum
lit, til dæmis þar sem akasíutrén
halda krónum sínum uppi svo að
það er eins og þau sigli í loftinu
yfir sléttunni, þá er auganu hvíld
og fróun að því. Sá sem situr við
stýri bíls síns, telur stundirnar til
sólseturs.
Kvöldkyrrðin dettur skjótlega
á, og kemur eins og svaladrykkur
handa þyrstum manni. Loftið verð-
ur hreinna og kyrrist, og í allar átt-
ir blasa við víðáttumikil svæði þar
sem trén skyggja ekki á. í suðurátt
frá tjaldbúð okkar sjáum við há-
tind Kilimandsjarós, sem jafnan er
þoku hulinn á daginn, en nú blasir
hann við, snævi þakinn og skín-
andi í kvöldheiðríkjunni og góð-
látlegur eins og fullt tungl. Aka-
síuskuggarnir leggjast unz þeir
verða að löngum rákum eftir slétt-
unni, en gazelluhjarðirnar, hvítar
eins og baldinbrár standa á beit
eftir sem áður, unz svefntími þeirra
kemur.
DÝRIN HALDA VELLI.
Nóttin er önnur andstæðan, sval-
andi, eða jafnvel köld á þessari há-
sléttu. Það er eins og eitthvað allt
annað liggi í loftinu en á daginn
og að allt beinist að varúð og skarpri
athygli. Hátt í heiði blika stjörnur,
en myrkur umlykur jörðina.
Allskyns glampar, hljóð og lykt-
ir, sem engan stað eiga sér á dag-
inn, gera vart við sig, þegar kvölda
tekur. Hljóðöldurnar heyra jörðinni
til allt eins og stjörnuljósið himn-
inum. Suðið frá flugnasveimi heyr-
ist skammt frá, en í fjarska heyr-
ast ljónsöskur, vein hýenunnar,
hnegg sebradýrsins, rymjandi gnú-
antílópunnar, skrækir bavíananna
og þúsundir annarra undarlegra
hljóða.
Á slíkum stað förum við að hlusta
eins og órafjarlægir forfeður okk-
ar kunna að hafa hlustað í skóg-
um sínum, og allt er leyndardóms-
fullt og heimtar athyglina óskipta.
Tjaldið er í sjálfu sér öruggt skýli,
þar sem varðeldur logar fyrir utan,
en ljósker hangir á þverslá tjalds-
ins, en engu að síður gefur maður
gaum að hverju hljóði.
Með aftureldingu vaknar hinn
kærkomni smáfuglasöngur, sem
boðar komu dagsins, og þeir sem
haldið hafa velli og á lífi eru, mega
nú fagna morgninum, björtum og
svölum. Fjallið birtist að nýju, á
sama stað og áður, en hulið nýsnævi
og það glitrar á daggir um slétt-
una. Sebradýrin hreyfast hægt með-
fram trjánum, og bíta hið vota
gras, og allt er eins friðsælt og í
paradís væri.
Hér er þó ekki um neina para-