Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 100

98
ÚRVAL
um sig eins og önnur börn. Hún
brosti ekki né sýndi viðbrögð gagn-
vart hljóðum og hreyfingum um-
hveris hana. Og ég tók eftir því, að
fætur hennar lögðust svo einkenni-
lega á misvíxl, þegar ég tók hana
upp.
Þegar Debbie var orðin 5 mán-
aða gömul, staðfesti dr. Saltzman,
að ótti minn væri ekki ástæðulaus.
,,Ég ef fylgzt mjög nákvæmlega
með þroska hennar allt frá fæð-
ingu,“ sagði hann hikandi og mjög
alvarlegur í bragði. „Það veit sá,
sem allt veit, að ég vona, að ég
háfi á röngu að standa, en ég er
sannfærður um, að heili Debbie
hefur skaddazt eitthvað.“
Það liðu nokkrar sekúndur, þang-
að til ég gat komið upp nokkru
orði. „Áttu við heilalömun?" spurði
ég veiklulegum rómi, og rödd mín
var biðjandi.
„Það er of snemmt að segja um
slíkt enn þá,“ svaraði dr. Saltzman.
Hann stakk upp á því, að við fær-
um með hana á heilsuverndarstöð
þarna í nágrenninu, til þess að fá
þar álit sérfræðinga.
Læknarnir þar vildu ekki láta
í ljós neina ákveðna skoðun í
okkar eyru, en þegar þeir höfðu
skoðað Debbie, útbjuggu þeir
skýrslu og sendu dr. Saltzman
hana. Hann reyndi að koma í veg
fyrir, að við læsum hana. Hann
fullvissaði okkur um, að læknarn-
ir hefðu verið allt of svartsýnir.
En við kröfðumst þess, að hann
sýndi okkur skýrsluna. Þar gat að
líta þessar setningar meðal annars:
„Þessi litla stúlka hefur orðið fyr-
ir alvarlegum heilaskemmdum og
sýnir engin merki um neina vits-
muni. Við mælum með því, að
henni verði komið fyrir á hæli, og
álítum, að slíkt væri heppilegast,
bæði vegna hennar sjálfrar og for-
eldra hennar."
DEBBIE TALAR
Við Mike reiddumst bæði þessari
sjúkdómsgreiningu. Ég hafði fylgzt
mjög nákvæmlega með henni á
allan hátt og var þess fullviss, að
Debbie ha/ði vitsmuni til að bera.
Við vorum ákveðin í að senda hana
ekki á hæli.
„En er ekki eitthvað, sem við
getum tekið til bragðs?" spurðum
við.
„Ekki meðan hún er svona ung,“
sagði dr. Saltzman, er við lögðum
þessa spurningu fyrir hann, „ekki
annað en að elska hana og njóta
þess að hafa hana hjá ykkur.“
Slíkt var ekki erfitt, því að
Debbie litla var yndisleg lítil vera
þrátt fyrir hin augljósu vandamál,
sem hún átti við að stríða. Hún var
með dökkbrún augu, lítið, freknótt
nef og kastaníubrúna lokka, sem
hringuðust fram á enni hennar. Þeg-
ar ég lagði hana í rúmið á kvöld-
in, krafðist hún þess alltaf, að far-
ið væri eftir alveg settúm reglum,
og mátti ekki út af því bera. Fyrst
varð ég að gefa henni pela. Svo
varð ég að setja talsímahringluna
hennar í rúmið hennar og síðan
breiða alveg sérstakt teppi yfir
hana, svo að hún gæti strokið fing-
urgómunum um silkiborða, sem var
á því. Og að lokum varð ég að bjóða
henni góða nótt með kossi. Og þeg-