Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 55

TÓNLISTARLÆKNINGAR FYRIR . . . .
53
tónskáld hafa þjáðst af erfiðum sál-
rænum sjúkdómum. Sjúklingur get-
ur ekki læknað sig, einn og óstudd-
ur, með þiú einu að hlusta. Hins-
vegar má segja, að áhugi á mennt-
um geti fært hverjum manni það
jafnvægi móti ýmsu aðkasti dag-
legs lífs, og þrek til að þola það, að
hann verði ekki uppnæmur fyrir
þessu. Malcolm Arnold tónskáld
mælti svo: „Enginn er hetri maður
né meiri í sjálfu sér þó að hann
taki Beethoven fram yfir Adam
Faith. En sá sem elskar báða er
miklu betur settur en annars væri,
því hann getur notið fleiri hluta en
flestir aðrir menn. Ef hann nýtur
tónlistar í einrúmi, vantar nokkuð
á. Því tónlistin er þeim gðldrum
gædd, að hún getur brúað bilið
milli manna, flutt milli þeirra von,
gleði og góðvild, án orða, og hvað
annað sem hugurinn kann að girn-
ast. Við eigum völina.
Bob vinur minn fór einu sinni á silungsveiðar í Kohunkusánni í Maine
og veiddi silung nálægt fimmtu holunni á golfvelli, sem liggur að ánni.
Á árbakkanum eru tré, og slúta greinarnar út yfir ána. Bob reyndi því
að sveifla fiskinum fimlega upp úr vatninu, þannig að hann lenti ekki
uppi i trjánum. En þá losnaði silungurinn og sveif langt inn á golfvöll-
inn.
1 sama bili komu fjórir borgarbúar labbandi eftir vellinum. Þeir voru
sumargestir þarna og léku oft golf á vellinum. Bob lagði frá sér stöng-
ina og gekk út á völlinn. Þar leitaði hann að silungnum sínum alls stað-
ar í grasinu. Hann var í klofstigvélunum sinum og með veiðiháfinn
sinn. En samt spurði einn af borgarbúunum: *„Hvað í ósköpunum eruð
þér að gera?“
Bob fannst þetta heimskuleg spurning, þar eð hann var nú klæddur
í veiðimannabúning. En hann er vanur sumargestunum úr borginni,
svo að hann svaraði bara: „Að veiða.“
„Þvílíkur heimskingi", sagði þá einn borgarbúinn. „Fiskarnir eru
niðri í ánni.“
„Nei“, svaraði Bob þá, „þeir koma hingað upp í grasið til þssa eð
tína engisprettur, og ég góma þá þar.“ Um leið og hann sleppti orðinu,
sá hann silunginn sinn kasta sér til og frá í grasinu, svo að hann bætti
við: „Sko, þarna er einn!“ Og um leið greip hann í tálknin á silungnum
og lyfti honum hátt á loft, svo að þeir gætu allir séð hann. Bob stakk
honum í veiðikörfuna sína, og beygði sig síðan aftur og þóttist vera að
skima eftir öðrum.
Nú lögðu borgarbúarnir frá sér golfpokana sina, og svo eyddu þeir
síðari hluta sunnudagsins við silungsveiðar þarna á golfvellinum, en
þeir veiddu bara enga.
John Gould.