Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 124

122
ÚRVALi
„Hvenær mun hún geta farið að
ganga?“ Þetta var spurningin, sem
var komin fram á varir mér. En
mér gafst ekki færi á að spyrja
hennar, því að hr. Doman hafði ekki
enn lokið máli sínu.
„Það gleður mig, að þú skulir ekki
enn hafa spurt mig að því, hvenær
hún muni geta farið að ganga“, hélt
hann áfram. „Hættan á, að við eyði-
leggjum fyrir okkur og tefjum á-
framhaldandi þroska hennar og
framfarir er einmitt fólgin í því. Við
ætlum sem sé ekki að sætta okkur
við hvaða göngulag sem er. Þegar
Debbie rís upp á fæturna, viljum
við, að hún gangi eins og hún á að
ganga."
Debbie steinsofnaði, jafnvel áður
en flugvélin okkar hafði hafið sig
til flugs frá Philadelphiu þá um
kvöldið. Er ég virti fyrir mér litla
andlitið hennar, sem var þrungið
friði og ró, hljómuðu orð hr. Do-
mans stöðugt í eyrum mér: „Þessi
litla telpa mun sigra.“ Þessi orð
voru þrungin von, en ég hafði bú-
izt við einhverju meiru. Ég hafði
viljað, að hr. Doman segði mér,
hvenœr Debbie mundi sigra. Ég
vildi, að hann skýrði mér frá viss-
um degi, sem ég gæti merkt við á
dagatalinu.
Þegar við komum til Miami,
biðu þeir Mike og pabbi eftir mér á
flugvellinum. Þeir demdu yfir mig
spurningum alla leiðina heim. Á-
kafi þeirra og áhugi var smitandi,
og ég gleymdi alveg stunda-
skránni minni. Hvaða máli skiptir
það í raun og veru, hversu hratt
okkur miðar áfram, svo framar-
lega sem við komumst að markinu?
Hvað annað gæti ég gert í þessum
heimi, sem gæti verið skemmti-
legra eða fæli í sér ríkulegri umbun
en að vinna með litlu telpunni
minni og sjá hana verða heilbrigða
smám saman?
DÝRÐARLJÓMI.
Nú þutu dagarnir hjá sem elding-
ar, og brátt var kominn tími fyrir
júníheimsóknina hjá Domanstofn-
unina. Þjálfun Debbie hafði nú stað-
ið yfir í næstum tvö ár.
Við mæðgurnar vorum nú ekki
alveg einar á þessu ferðalagi, held-
ur voru foreldrar mínir með, einnig
föðurbróðir minn og fjölskylduvin-
ir frá Washington.
En Debbie var alls ekkert miður
sín þrátt fyrir alla þessa áhorfendur.
Hún gerði allt sem henni var skip-
að, alveg eins og hetja. Þegar Pete
Morgan prófaði taugaviðbrögð
hennar, var ég heldur en ekki
drjúg. Ég vissi af mínum eigin próf-
unum, að Babinskiviðbragðið í fót-
um Debbie var nú algerlega horf-
ið, en það var einmitt merki um
vanþroska taugakerfi. „Ha!“ sagði
Pete Moran og klappaði saman lóf-
unum. „Debbie er búin að losna við
Babiniskiviðbragðið. Þetta er risa-
stökk fram á við.“
„Og ég get hreyft tærnar“, bætti
Debbie hressilega við, þar eð hún
gerði sér nú góða grein fyrir því,
hvað næst var á tilraunalistanum.
„Litli apinn þinn“, sagði Pete
hlæjandi, „þú þekkir þetta allt sam-
an. Við ráðum þig í vinnu hérna ein-
hvern daginn. Hvernig væri að
skríða nú glæsilega á fjórum fótum
fyrir Pete frænda?“ Debbie skreið