Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 103

HLAUPTU BURT, LITLA STÚLKA
101
staðnaður. Hún var orðin óskap-
lega rangeygð. Sá galli var að vísu
lagaður allmikið með uppskurði, en
sá uppskurður bætti aðeins útlit
hennar, en bætti alls ekki úr jafn-
vægi augna hennar. Við höfðum
reynt allar þessar venjulegu æf-
ingar, sem sjúkraþjálfarar mæla
með, en samt gat hún rétt aðeins
skriðið áfram og það ósköp stirð-
lega. Því snerum við okkur loks til
Domanstofnunarinnar og var það
okkar hinzta von. Biðlistinn þar var
geysilega langur, en það var ein-
mitt nýbúið að draga eina beiðnina
til baka, og því var okkur veitt við-
tal.
Ég vissi, að Debbie yrði að gang-
ast undir skoðun hjá starfsmönn-
um stofnunarinnar, áður en tekið
yrði við henni þar til meðhöndl-
unar. Og ég var ákveðin í því, að
hún skyldi koma eins vel fyrir og
mögulegt væri, er að þeirri þol-
raun kæmi.
Hún var alveg sallafín, þegar við
stigum upp í flugvélina, sem fara
átti til Piladelphiu. Það var eins
og hún væri að fara í afmælisveizlu.
Hún var nýklippt og með fallegan
ennistopp, og hún leit út eins og lít-
il, frönsk brúða með þessi dökk-
brúnu augu og þetta litla, meitl-
aða nef.
Þótt ótrúlegt megi virðast, var
Debbie mjög samvinnuþýð fyrsta
dag og skoðunarinnar og rannsókn-
anna. Hún gerði sitt bezta til þess
að fara eftir öllu því, sem starfs-
fólkið sagði henni að gera, eða krafð-
ist af henni.' Hún skreiddist eftir
gólfinu, elti ljósgeisla í ýmsum lit-
um, sem beint var úr vasaljósum,
tíndi hluti upp úr poka og reyndi
árangurslítið að hella bolta úr ein-
um bolla í annan. En þrátt fyrir
alla hennar samvinnulipurð reynd-
ist dómurinn, sem var kveðinn upp
yfir henni, allharður.
Miðhluti heilans hafði skaddazt
talsvert. Hún hafði sömu hreyfi-
möguleika og átta vikna gamalt
ungbarn. Ökklar hennar voru mjög
stirðir og stífir, fæturnir gengu
mjög mikið á misvíxl hvor yfir ann-
an, og þegar henni var haldið upp-
réttri, „stóð“ hún á blátánum, en
ekki ilinni allri. Á læknamáli var
Debbie þannig flokkuð sem
„atheoid",* heilalömunarsj úkling-
ur. Hún var augsýnilega skynsöm
stúlka, en samt mundi hún enda
sem „lítil, vanþroska vera í hjóla-
stól“, ef þroski hennar yrði með
sama hætti og þroski annarra slíkra
,,atheoida“.
Um nóttina var ég að velta því
fyrir mér, hvað um okkur jrrði, ef
forráðamenn stofnunarinnar neit-
uðu að taka við henni til lækningar.
Ég var næstum afbrýðisöm gagn-
vart hinum foreldrunum, sem
komnir voru til stofnunarinnar í
svipuðum erindum. Flest börn
þeirra litu út fyrir að vera heil-
brigðari en Debbie........
Næsta morgun vorum við kom-
* Fólk, sem hlotið hefur heilalöm-
un, greinist i fjóra flokka. Sjúkdóms-
einkenni þeirra, sem nefndir eru
„atheoid", eru sífelldir ósjálfráðir
krampadrættir í fingrum, tám, hönd-
um, fótum og öðrum hlutum líkam-
ans.