Úrval - 01.02.1967, Blaðsíða 15

HIN ÞÖGLU GÖNG DAUÐANS
13
var 4. Brautarvörðunum á stöðinni
var ljóst, að þeir yrðu umsviíalaust
að koma boðum til borgarinnar
Balvano, sem var þrjár mílur í
burtu og innan hálfrar stundar var
þar hver maður vakandi og allt á
ferð og flugi. Stórir bílar æddu af
stað til fjallvegarins, síminn stanz-
aði ekki, og einkennisklæddir menn
voru hvarvetna á ferðinni. Borgin
hafði vaknað í einu vetfangL Það
vissi samt enginn enn, að þarna
hafði gerzt á næstu grösum jurðu-
legasta járnbrautarslys allra tíma
og þó hafði ekki verið um árekst-
ur að ræða, né lestin farið út af
sporinu.
Salonia skalf fremur af því sem
hann vissi að í vændum var, heldur
en af því að honum væri kalt í
svölu morgunloftinu. Hann ók eim-
vagninum eins hratt og hann gat
upp eftir brattanum í átt til jarð-
gangnanna Gallerie delle Armi til
að sækja lestina. Hann stöðvaði
eimvagninn skammt frá litla starfs-
mannavagninum, sem Palo hafði
verið í og einn stóð út úr göngim-
um. Salonia gekk meðfram honum.
Hann sá ekkert athugavert við lest-
ina, en hann vissi betur. Hin ríkj-
andi dauðakyrrð sagði honum næga
sögu.
Lugtin hans varpaði flöktandi
skuggum á veggi jarðgangnanna,
þegar hann staulaðist fram með
lestinni. Hann opnaði dyr eins far-
þegavagnsins. Hann sá fólkið sitja
eins og það hefði fengið sér blund.
Það sat þar í þægilegur stellingum
steindautt. Það fannst ekki lífs-
vottur með nokkrmn sem inni var
Salonia hélt áfram ferð sinni um
vagnana en hann varð að beita sig
talsverðri hörku. aHnn trúði varla
sínum eigin augum, þegar hann
fann hvergi lífsvott, eftir að hafa
farið um fjölda vagna. Einstaka
sixmum ýtti hann við manni og
manni, en það vottaði ekki fyrir
iífi. Loks kom hann að stjórnklef-
anum. Þar voru aliir dauðir. Vél-
stjórinn sat við tækið, sem jók
gufuþrýstinginn og hafði hallað
höfðinu upp að rúðunnL Saionia
átti örðugt með að verjast gráti.
Hann losaði gætiiega um bremsurn-
ar og sneri aftur til eimvagnsins,
sem hann hafði komið í og beið
hans utan við jarðgöngin. Hann
tengdi aftasta vagn lestarinnar við
eimvagninn og dró þessa hræðilegu
dauðalest til Balvanó. Lögreglu-
mennirnir, sem tóku þar við stjórn
inni, kúguðust þegar þeir gengu
eftir lestinni meðal hinna dauðu og
margt tárið féll þarna í Balvano
meðan verið var að bera hina dauðu
af lestinni og ganga úr skugga um
hverjir þeir væru.
Lögreglumennirnir þóttust geta
gert sér grein fyrir hvað skeð hafði
inni í j arðgöngunum, þar sem fimm
hundruð tuttugu og einn maður
hafði látið lífið án þess nokkur
verksummerki sæjust um slys.
Lest 8017 hafði ekki verið komin
langt inn í jarðgöngin, þegar hún
byrjaði að „spóla“. Gigliani lestar-
stjórinn hefði auðveldlega getað
látið hana renna aftur út úr jarð-
göngunum afturábak, en hann kaus
hinn kostinn, að reyna að bæta á
eldana til að fá upp meiri gufu-
kraft og vonaði auðvitað að lestinni
tækist að komast þá yfir þessa litlu